Ταξιδεύεις  ἀναζητώντας  τήν ψυχή σου.

Ἡ ἀναζήτηση τῆς ψυχῆς μετουσιώνει τό ταξίδι σέ μύθο.

Παράξενα  φωτίζονται  τά τοπία καί  τά πρόσωπα

νιώθεις πώς  ἄν  ἀπλώσεις  τό χέρι  σου

τούς ἀγγέλους  θά  ἀγγίξεις  πού φρουροῦν

τῶν  μορφῶν τήν  ἀλήθεια.

Μακροθύμησον ἐπ᾿ Ἐμέ

 δοῦλε ἀγαθέ

κι  ἐγώ ἀποδώσω σοί

Ὅπου καί νά ταξιδέψεις

 φῶς σέ σώζει.

 Στρώνεις 

τήν καλοσύνη στό τραπέζι

Ἔχεις τόσα στόματα αἰωνιότητος

 νά θρέψεις…

Νά  συλλέγεις

 τή γύρη τῶν ἡμερῶν

γιά  τό μέλι τῶν ἀθανάτων οὐσιῶν

-Τώρα ποῦ πᾶς;

Τί κρύβεις στό στῆθος;

 Ποιό βάρος πῆρε

 ἡ ἄνοιξη μέσα σου;

Στούς ἀμπελώνες τοῦ καθολικοῦ συνάζω  

ὁ λ ό φ ω ς

γιά τῆς καρδιᾶς τήν ἀνάγκη

Τό  προσδοκώμενο εἶναι πάντα μιά   παρουσία

              

 Εὐθύπλοο καλωσόρισμα 

ἀπό ἀγαθότητα οὐρανῶν

 Ἡ λογική εἶναι κουτσή δίχως τήν καρδιακή μέθεξη τοῦ κόσμου.

Δέν σώζει ἡ ἀνάλυση ἀλλά ἡ ἀνάκληση τῆς κλήσης.

Δέν ἔχει τέτοια ἀρετή ἡ σπουδή τους.

Ἡ σπουδή τους τοῦ Γολγοθᾶ τά ἀργύρια.

Πάντα θά διψᾶς νερό καί πάντα θά πεινᾶς ἄρτο

Γιατί ἀθανασίας δόξα δέν ἔχουν οἱ πραμάτειες τους

 Καλοκαίριζε

 ἐν ἁγιασμό

 τήν πορεία σου

Ἐγινόνταν ἡ ζῶσα σιωπή

τό κοινό σῶμα ἀλήθειας

γιά  νά ἀνταμώνει 

ἡ ψυχή τόν ἑαυτό της

καί νά γίνεται  

    Ε ἰ ρ ή ν η

τό αἷμα τοῦ πνεύματος

εἰς τούς  αἰώνας τῶν αἰώνων

Σείστρα  Σ ι ω π ῆ ς

ἀνάβουνε τήν κλήση

κούφωσε ἡ ζωή δίχως ἀγωγή γιά τό μυστήριο

κουρέλια ντύθηκε ὁ ἥλιος κι ὁ οὐρανός κρύωσε