Ἄ!

    Γαλάζιος καημός

    Βράχος ἐλπίδας

    Σοῦ τό εἶπα;

    Στούς κύκλους  

    Π’ ἀνοίγει ἡ ἀγάπη σου

    Μαθητεύουν

    Τῆς χαραυγῆς οἱ πέτρες.

  

      

Γνέφω στό φῶς

 καί γίνεται αἷμα μου.

Πές μου τί ἄλλο εἴμαστε ἄν ὄχι

ἀκρωτήρια τῆς αἰωνιότητος;

Τό  πρόσωπο εἶναι  τρόπος

       τοῦ  Θεοῦ.

Ἀπό τό φῶς ἐλαφρότερη

Σά χρυσός στεναγμός

ἐσπερινῆς παρακλήσεως