.

.

Τρίτη 30 Ιουνίου 2020

Η ΘΥΡΑ ΤΗΣ ΗΣΥΧΙΑΣ

Η ΘΥΡΑ ΤΗΣ ΗΣΥΧΙΑΣ


Ἄς δοκιμάσουμε να ἐρευνήσουμε τήν ἡσυχία ὄχι ὡς ἀπουσία καί μόνωση ἀλλά ὡς παρουσία καί μέθεξη.
Τό θάμβος καί ἡ ἔκσταση τῆς σιωπῆς μᾶς εἶναι ὥς ἕνα σημεῖο γνώριμες ἐμπειρίες ἁρπαγῆς ἀπό τήν ἱλαρή γλυκύτητα τοῦ ἡλιοβασιλέματος, ἀπό τήν  ἀπέραντη ἀνοιχτοσύνη τῶν ὁριζόντων, τό μυρίπνοο  ἀγνάντεμα τῆς κορυφῆς, τή βαθύστοργη ἀγκαλιά τῆς συντροφικότητας, τήν παραδείσια μακαριότητα τοῦ νεογέννητου, ἀπό κάθε τελικά ἐμπειρία πού μᾶς ἐκθέτει στό κάλλος καί στό μυστήριο, ἀκόμη καί στό μυστήριο τοῦ θανάτου ὅπου τό σῶμα ὡς σκήνωμα κρατᾶ ἀκόμα κοντά μας τήν μορφή τοῦ ἀγαπημένου.
Αὐτό πού μᾶς συμβαίνει ὅταν ἡσυχάζουμε, σέ πρῶτο ἐπίπεδο κατανόησης εἶναι ἡ παρουσία τοῦ βαθύτερου ἑαυτοῦ μας. Ἀρχίζουμε να ἀναγνωρίζουμε δηλαδή τί ἐπιθυμεῖ ἡ καρδιά μας, γιατί πονᾶ, ποιές εἶναι οἱ ἀνάγκες, ποιά τά πάθη της. Καί καθώς βαθαίνει ὁ ἡσυχασμός διαισθανόμαστε τό νόημα τῆς παρουσίας, τό αἴνιγμα τῆς ὕπαρξης, τήν ἀποστολή, τόν προορισμό της. Καί μάλιστα, ὅλα αὐτά δίχως ταραχή καί ἀγωνία ἀλλά μέσα ἀπό μία ἱερή κατάφαση πρός τό μυστήριο τῆς ζωῆς.
Ἔτσι ὅμως ἀνοίγει ἡ θύρα σέ μιά βαθύτερη σιωπή πού καταργεῖ τίς ἀντιθέσεις καί διαποτίζει μεθεκτικά τήν ὕπαρξη. Τίποτα γύρω μας δέν ὑπάρχει πιά ὡς ἀντι-κείμενο. Σάν κάθετι κοντά μας νά ἀποτελεῖ τό εὐρύτερο σῶμα μας. Σάν νά ζοῦμε σέ ὅλα τά πράγματα καί ὅλα τά πράγματα νά ζοῦνε μέσα μας. Ἀκόμη καί ὡς ἔννοια κατακρημνίζεται ἡ μόνωση ἀπό μιά ἱλαρή μυστηριακή αὔρα ἀνακαίνισης τῆς ὕπαρξης, μακριά ἀπό κάθε ἐπιφανειακή ἀπάτη δια-βολῆς καί διάσπασης.
Ἀπό σιωπή σέ σιωπή νιώθουμε τελικά πώς δέν ὑπάρχουν ἀπουσίες ἐκεῖ πού ὁ Θεός ἐργάζεται μεθεκτικά τίς οὐσίες. Οὔτε οἱ κεκοιμημένοι ἀπουσιάζουν. Συμπορευόμαστε πρός χώρα ζώντων. Ἀπό ἀρχῆς ἕως ἐσχάτων. Διότι δίχως καθολικότητα οὔτε ἡ στιγμή ἀντέχεται, οὔτε ἡ αἰωνιότητα. Ἀρχίζει καρδιακά νά λειτουργεῖ ἡ «ὑποστατική ἀρχή» πού ἐπανασυνάγει τόν ἄνθρωπο στήν πληρότητα τῆς παρουσίας του. Ἡ ὑπόσταση δηλαδή τoῦ ἀνθρώπου γίνεται ἀγαπητική, συγ-χωρεῖ θυσιαστικά καί ἀναστάσιμα, σάν πρόνοια θεία, κάθε ψηφίδα τῆς Δημιουργίας.
 Σταδιακά τούτη ἡ ἡσυχία μετουσιώνεται σέ μιά βαθύτερη αἴσθηση. Τήν αἴσθηση τοῦ Θεοῦ. Ἀρχίζουμε νά ψηλαφοῦμε τήν Παρουσία Του. Τήν ἐγγύτητά Του. Γίνεται ὁ μυστικός Ἐπισκέπτης τῆς καρδιᾶς μας.
«Στήν ἐπαναλαμβανόμενη περι-συλλογή τοῦ ἑαυτοῦ οἱ αἰσθήσεις εἶναι ἐνεργές ἀλλά παρασκηνιακά, ἔχουν συρθεῖ ἔνδον, καθώς ὁ ἐσωτερικός κόσμος γίνεται πιό ψηλαφητός. Κάποια στιγμή ἔρχομαι ἀντιμέτωπος μέ ἕνα νέο εἶδος παρουσίας, παρουσία ἁπαλή, ἀδιαμφισβήτη σάν τό πρῶτο φῶς τήν αὐγή. Ἀμέσως ἀναβλύζει εὐγνωμοσύνη πού ὑπερβαίνει τά λόγια, συνοδευόμενη ἀπό δάκρυα-ἀνταπόκριση πρός τόν Ἐπισκέπτη… Τό Ἱερό Θυσιαστήριο ὅπου συναντῶνται γῆ καί οὐρανός εἶναι ἀοράτως «πανταχοῦ παρόν καί τά πάντα πληροῦν» καί περιμένει νά τελέσει ἡ καρδιά τήν Λειτουργία ἔνδον», ὅπως ἐξαιρετικά μᾶς τό διηγεῖται ὁ π. Στέφανος Μuse.
Ὁ ἀενάως πανταχοῦ παρών καί τά πάντα πληρῶν Κύριος γίνεται ἐπιτέλους ἀντιληπτός. Συντονιζόμαστε μέ τό μυστήριο τῆς ἀγάπης Του.  Δέν  ὑπάρχει πιά ψηφίδα χώρου ἤ χρόνου δίχως μεθεκτική δόξα Θεοῦ. Εἶναι τό δικό Του σῶμα πού γίνεται σῶμα μας ἀλλά καί σῶμα ὅλης τῆς Δημιουργίας. 
Στό σημεῖο αὐτό ἄς θυμηθοῦμε τόν Ἅγιο Γρηγόριο τόν Παλαμᾶ πού ὑπερασπιζόμενος τούς  ἡσυχαστές λέγει:
«Μή λέγετε, ὅτι ὁ Θεός οὐχ ὁρᾶται ἀνθρώποις,
μή λέγετε, οἱ ἄνθρωποι φῶς θεῖον οὐχ ὁρῶσιν,
ἤ ὅτι καί ἀδύνατον ἐν τοῖς παροῦσι χρόνοις!
Οὐδέποτε ἀδύνατον τοῦτο τυγχάνει, φίλοι,
ἀλλά καί λίαν δυνατόν τοῖς θέλουσιν ὑπάρχει,
πλήν ὅσοις βίος κάθαρσιν τήν τῶν παθῶν παρέσχε
καί καθαρόν εἰργάσατο τῆς διανοίας ὄμμα»
(Ὕμνος 27, 125-132).

Νά λοιπόν γιά ποιό λόγο ὁ Ἅγιος  Ἰσαάκ ὁ Σύρος λέγει αὐτόν τόν παράδοξο λόγο:
«Ἀγάπησον τήν ἀργία τῆς ἡσυχίας μᾶλλον, παρά τό νά χορτάσης πεινῶντας εἰς τόν κόσμον καί νά ἐπιστρέψεις πολλά ἔθνη εἰς θεογνωσίαν».
Ἡ ἡσυχία γίνεται θύρα τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ. Ἀπό τό σημεῖο αὐτό καί πέρα ὑπάρχει ἡ δυνατότητα νά πορευθεῖς ἀναστάσιμα. Γιά αὐτό ὁ Ἅγιος  Ἰσαάκ ὁ Σύρος ὀνομάζει τήν ἡσυχία «μητέρα τῆς μετάνοιας». Ὁ ἡσυχασμός ὁδηγεῖ στήν καλή ἀλλοίωση τῆς ὕπαρξης. «Ἡ σιωπή προξενεῖ εἰς σέ καρποφορίαν ἀρετῆς… ἀπό δέ τῆς εἰρηνικῆς καταπαύσεως ἄρχεται ὁ νοῦς νά βλέπη τά μυστήρια τοῦ Θεοῦ… καί ἐντεῦθεν αὐτός αἰσθάνεται τήν ἀλλαγήν τῆς ἀφθαρσίας»*. Ἡ ἡσυχία γίνεται ἡ ρίζα τῆς πνευματικῆς γνώσεως, καθώς «ἡ αἴσθησις τῶν μυστηρίων…γεννᾶ τήν πίστιν τῆς ἀληθινῆς θεωρίας»*

Κι ὅμως ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος ἀγνοεῖ παντελῶς τήν ὀντολογική ἀξία τοῦ ἡσυχασμοῦ. Θεωρεῖ ἀνώτερη βαθμίδα αὐτοσυνειδησίας  αὐτή πού ἀποκτᾶ μέσω γνώσεων καί σπουδῶν. «Ἡ ἐπιστημονική ἀντίληψη τῆς γνώσης οὐσιαστικά ἐξισώθηκε μέ τό μόνο τρόπο πού ὑπάρχει γιά ν’ ἀποκτήσει κανείς γνώσεις…Ἡ  σύγχρονη ἐπιστήμη ἔχει τήν ἀφετηρία της σέ μιά ἐπανάσταση τῆς συνείδησης, ἤ ἀνταρσία πρός τά ἐπουράνια, πού εἶχε σάν ἀποτέλεσμα ἡ ἴδια ἡ διάνοια στήν ἀρχή νά παραβλέπει, ἔπειτα νά ἀρνηθεῖ τίς πνευματικές πηγές γνώσεως καί τέλος νά ἀποκλεισθεῖ ἀπό αὐτές.»** «Ὁ Ἅγιος Σωφρόνιος Σαχάρωφ  παραθέτει μιά σειρά ἀντινομιῶν ἀνάμεσα στήν ἐπιστημονική-διανοητική γνώση καί τήν ὑπαρξιακή γνώση πού μεταδίδει τό Φῶς. Ὁ δεύτερος τρόπος γνώσεως εἶναι ὁ πνευματικός. Αὐτός διαφέρει οὐσιωδῶς ἀπό τόν διανοητικό τρόπο, γιατί κατανοεῖ τήν γνώση ὡς ὑπαρξιακή κοινωνία, ὡς ἕνωση «ἐν αὐτῷ τῷ εἶναι». Γιά τόν Γέροντα Σωφρόνιο ἡ γνώση τοῦ Θεοῦ βιώνεται ὡς «κοινωνία ἐν τῇ ὑπάρξει». Αὐτός πού γνωρίζει εἰσέρχεται σέ ὑπαρκτική κοινωνία μέ Αὐτόν πού γνωρίζεται. Στήν πράξη αὐτή, ὁ ἄνθρωπος μετέχει μέ ὅλο τό πλήρωμα τῆς φύσεώς του καί ὄχι μόνο μέ τήν διάνοια, γι’ αὐτό καί ἀποκαθίσταται ἡ ἀκεραιότητά του. Μέ ἄλλα λόγια, αὐτοῦ τοῦ εἴδους ἡ θεογνωσία διαφέρει ποιοτικά ἀπό τή γνώση πού ἀποκτᾶ ὁ ἄνθρωπος μέ τή φιλοσοφική διανόηση, γιατί μαζί μέ τήν πνευματική γνώση μεταδίδεται σέ αὐτόν μιά ἄλλη μορφή ζωῆς.»***
Ἡ θύρα τῆς ἡσυχίας γίνεται θύρα ἐπιστροφῆς ὡς «κοινωνία ἐν τῇ ὑπάρξει» διά τῆς χάριτος στήν χαρά τοῦ Κυρίου.
«Ἐάν λοιπόν φθάσης, ὦ τέκνκον, τήν ἐκ τῆς πίστεως καθαρότητα τῆς καρδίας, ἡ ὁποία καθαρότης ἀποκτᾶται εἰς τήν ἡσυχίαν διά τῆς φυγῆς τῶν ἀνθρώπων, καί τῆς ἀποστροφῆς τῆς γνώσεως τούτου τοῦ κόσμου αἴφνης θέλεις εὕρει αὐτήν τήν ἐκ πίστεως πνευματικήν γνῶσιν ἐντός σου… ἀλλ’ ἐάν κυριευθῇς ὑπό τῆς κοσμικῆς γνώσεως… εὐκολότερον σοί εἶναι νά λυθῇς ἀπό σιδηράς ἀλύσσους, παρά ἀπό αὐτήν»*

Ἡ ἡσυχαστική ὁδός εἶναι αὐστηρῶς ἀπαγορευμένη καί ἐπτασφράγιστη ἀπ’ ὅλα τά ἐκπαιδευτικά καί πολιτικά συστήματα, ἐνῶ ἀποτελεῖ διαισθαντική θύρα ὀντολογικῆς ἀγωγῆς. Ὅχι μόνο γνωστικά ἀλλά ὑπαρξιακά ὁ ὅλος ἄνθρωπος διαποτίζεται ἀπό τήν ἱερή θεωρία τοῦ μυστηρίου τῆς ζωῆς.  Ὅλες οἱ μύριες ὅσες ἀκαταστασίες καί ἀστοχίες τοῦ ἀνθρώπου καί κάθε εἶδος κρίσης προέρχονται ἀπό μία ὁλοένα ἐπιταχυνόμενη ταχύτητα  λήθης τῆς ἡσυχαστικῆς πνοῆς, μιά ταχύτητα πού ἀγνοεῖ τόν ρυθμό τῆς ψυχῆς καί τή φύση της. Στεροῦμε ἀπό τήν ψυχή τήν δυνατότητα νά πάρει ἀνάσα καί τό ἀνεπαρκές ὀντολογικό ὀξυγόνο ὁδηγεῖ σέ ἀσφυξία τήν ὕπαρξη παρά τίς σπουδές καί τόν ἀγώνα της. Παρά τήν βαθμίδα τῶν γνώσεων μας, παραμένει ἔτσι οὐσιαστικά ἄγνωστη καί γιά αὐτό διασαλεύεται καί ἀποσυντίθεται κάθε ἁρμονική τάξη γύρω μας. Αὐτό προσπαθεῖ νά μᾶς κάνει νά συνειδητοποιήσουμε ὁ ἅγιος ὅταν λέγει: «Εἰρήνευσε ἐσύ καί θά εἰρηνέψει γύρω σου ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ»*. 

Μᾶς ἀφοροῦν ὅλα αὐτά σήμερα; Σύγχρονοι στοχαστές ἔχουν ἦδη πάρει θέση. Ὁ Φίλιππος Σέρραρντ μιλᾶ γιά ἀποϊεροποίηση καί ἀπανθρωποίηση τοῦ ἀνθρώπου, ὁ Ζήσιμος Λορεντζάτος γιά τό «χαμένο κέντρο» τοῦ πολιτισμοῦ μας, ὁ Ὀδυσσέας Ἐλύτης γιά μιά βαρβαρότητα πού καταφτάνει μεταμφιεσμένη, γιά μιά μεθοδευμένη ἐπιστημονική καθυπόταξη τοῦ ἀνθρώπου, ἐνῶ ὁ Νίκος Καροῦζος καυτηριάζει τόν τεχνολογικό δυονυσιασμό πού στίς μέρες μας μεταλλάσεται σέ ψηφιακό ὁλοκληρωτισμό. Γιά νά ἁγιασθεῖ καί νά εὐλογηθεῖ τοῦτος ὁ κόσμος πρέπει νά ἁγιασθεῖ πρωτίστως ὁ ἄνθρωπος. Ἡ θύρα τῆς προσευχητικῆς ἡσυχίας μπορεῖ νά τόν καταστήσει «διδακτό Θεοῦ» καί  δαπανόμενο ἱλασμό τοῦ κόσμου.

«Κάθε φορά πού ὁ νοῦς σύρεται πρός τά ἔξω ὑπό τῶν αἰσθήσεων, τρώει καί αὐτός τήν τροφή τῶν θηρίων μαζί τους. Ἀλλά ὅταν οἱ αἰσθήσεις ἐπισυνάγονται ἀπό τόν νοῦ, μετέχουν μαζί μέ αὐτόν τοῦ ἄρτου τῶν ἀγγέλων»*.


*Ἁγίου  Ἰσαάκ τοῦ Σύρου
** Φιλίππου Σέρραρντ: Ὁ ἀπανθρωπισμός τοῦ ἀνθρώπου
*** Ἱερομόναχου Πέτρου: Τό μυστήριο τοῦ λόγου στόν γέροντα Σοφρόνιο. Ἡ θεολογία ὡς πνευματική κατάσταση



Η ΜΕΘΕΚΤΙΚΗ ΥΠΑΡΞΗ
ΩΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΚΟΣ ΑΡΤΟΣ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ

Τῆς Κατερίνας Ἀθηνιώτη-Παπαδάκη


Θά ἔβαζες ποτέ ἕναν ἐλέφαντα νά κατοικήσει σέ ἕνα μικρό δωμάτιο; Μά θά ’σκαγε τό ζωντανό, θά σκεφτεῖς. Πῶς νά ζήσει ἕνα ζῶο μέ τέτοιο μέγεθος σ’ ἕνα δωμάτιο; Στοχάσου λοιπόν πόσο εἶναι τό μέγεθος τῆς  ἀνθρώπινης ὕπαρξης γιά νά τῆς δοθεῖ ὡς κατοικία ἕνα ἄπειρο σύμπαν.
Ὅμως τό δικό μου ἀνάστημα εἶναι περιορισμένο, αὐστηρά μετρημένο, θά μοῦ πεῖς. Τό ἀνάστημά σου εἶναι ἀναστάσιμο. Ἀνάστημα τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης εἶναι ἡ πορεία ἀπό τό κατ’ εἰκόνα στό καθ’ ὁμοίωσιν. Ἡ παρουσία σου δέν ἀποτελεῖ κυρίως βιολογικό γεγονός ἀλλά θεϊκή οἰκονομία. Ἡ παρουσία σου εἶναι θύρα μυστηρίου. Ἡ ἀληθινή σου φύση ἀνήκει στό μυστήριο. Τό μυστήριο εἶναι τό πιό φυσικό γεγονός τῆς ζωῆς σου. Εἶναι ὁ ἥλιος τῆς ἀντίληψής σου.
Ἄν τό μυστήριο δέν ἔχει γίνει σῶμα σου, ἀρετή καμία δέν ἔχεις. Ἄλλο πράγμα νά ’σαι ἠθικός κι ἄλλο ἐνάρετος. Ἡ διαφορά βρίσκεται στόν ἀναβαθμό φωτισμοῦ τῆς πορείας σου. Δέν ὑπάρχει τίποτα γύρω σου πού νά μήν εἶναι μυστήριο. Οὔτε ἡ ὕλη εἶναι μόνο ὕλη. Αὐτό πού πρῶτα ὑπάρχει εἶναι οἱ λόγοι τῶν ὄντων. Κι οἱ λόγοι αὐτοί εἶναι τά μυστικά συναξάρια τῆς ὕλης. Δέν ἀναδύονται λοιπόν στεγανά τά πράγματα ἀλλά μεθεκτικά πρός τό θεῖο. Δέν ὑπάρχει ψηφίδα χώρου ἤ χρόνου δίχως μετοχή δόξας Θεοῦ. Ἡ μετοχή - μέθεξη αὐτή ἐγκαινιάζει μιά κατάσταση ἀγαπητικῆς ἀλληλοπεριχώρησης. Ξάφνου στό μικρό σου ἀνάστημα συγ-χωρεῖται ὅλη ἡ κτίση. Καί ἐν Θεῷ συγ-χωρεῖται ἀναστάσιμα. Δέν ὑπάρχει πιά κάτι πού δέν εἶναι σῶμα σου. Δέν ὑπάρχει πιά κάτι ὡς ἀντι-κείμενο. Ἡ «ὑποστατική ἀρχή» καί ὁ «πλατυσμός τῆς καρδίας» σέ καθιστοῦν φορέα ὅλης τῆς κτίσεως καί ὅλης τῆς ἀνθρωπότητος. Δέν ὑπάρχουν ἀπουσίες ἐκεῖ πού ὁ Θεός μεθεκτικά ἐργάζεται τίς οὐσίες. Ἔτσι περιχωρεῖς μέ τήν χάρη Του ὄχι μόνο τόν καιρό πού σοῦ δόθηκε, ἀλλά καί τά παρελθόντα καί τά μέλλοντα ἕως τά ἔσχατα. Ἡ παρουσία σου ἔχει τό βάρος τῆς αἰωνιότητας. Φτάνει ἔτσι νά γίνεται παρουσία θείας ἐλπίδας.

Τό μυστήριο δέν εἶναι ἰδεολογία, γνώση ἤ πεποίθηση, εἶναι βίωμα. Δέν ἔχει σχέση μέ ἀκρωτηριασμένο ὀρθολογισμό, ἀποδείξεις, ἐνδείξεις, ἀντενδείξεις. Εἶναι «ἀπαρχή καινῆς βιοτῆς».
Ἡ πιό τραγική κρίση τῆς ἀνθρωπότητας εἶναι ἡ πτώση. Καθημερινή ἀγωνία πού θέλει τό θαῦμα τῆς ὕπαρξης ἀλυσοδεμένο στήν ἐπιβίωση ὄχι σάν ρυθμό αἰωνιότητος, ὄχι σάν ποίηση ζωῆς, ὄχι σάν εὐαγγελικό ὀρό ἐλευθερίας, ὄχι σάν μύρο ἁγιότητος, ὄχι ὡς μακαριότητα  εἰρήνης. Εἶναι σάν νά ἔχουμε κλείσει, πιά, τόν ἐλέφαντα σέ ἕνα κουτί.
Χάνοντας τό αἰσθητήριο ὄργανο γιά τό μυστήριο ἀδυνατοῦμε νά γευθοῦμε τή θεία ἀγάπη πού ζωοποιεῖ, ἐνορχηστρώνει καί διαφυλάττει σέ ἁρμονία κάθε ψηφίδα τοῦ σύμπαντος. Ἔτσι, πάψαμε νά εἴμαστε τά γιεφύρια αὐτῆς τῆς ἀγάπης. Τά χέρια μας δέν ἔχουν πιά αὔρα Θεοῦ στό ἄγγιγμά τους. Σύμπασα κτίση καί συνάνθρωπος συστενάζουν καί συνωδίνουν ἀπό τόν τραγικό εὐνουχισμό μας.
Ἡ μόνη οὐσιαστική θεραπεία εἶναι ἡ ἐπιστροφή. Ἐπιστροφή στόν οἶκο τοῦ Πατρός, στό ταμιεῖο τῆς Χάριτος, στήν ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ. Ἀντιληπτικό ὄργανο τοῦ μυστηρίου γίνεται ἡ προσευχή.
Μέσα στίς τόσες σπουδές λησμονήσαμε τήν ἀγωγή γιά τό μυστήριο. Τό μυστήριο καλλιεργεῖ συστολή καί ταπείνωση, ξεσφραγίζει τήν ἱερή ὅραση καί τήν ἱερή ἀκοή μέσα ἀπό τήν μακάρια ἡσυχία τῆς ὕπαρξης. Ἡ καρδιακή ἡσυχία γίνεται θύρα καί σιγά σιγά ἐπανακτᾶς τήν αἴσθηση τοῦ Θεοῦ. Αὐτή ἡ αἴσθηση γίνεται οἰκειότερη τῆς ἀναπνοῆς σου. Κάθε φυγή ἀπό τή σιγή τῆς ἐγγύτητας τοῦ Θεοῦ ἀρχίζεις νά τήν κατανοεῖς ὡς ἔπαρση. Καί καθώς ἡ παρουσία σου δέν εἶναι πιά στεγανή ἀλλά διαπερατή στή χάρη Του, ἡ ἐνδοχώρα τοῦ μυστικοῦ νυμφώνα ἀνοίγει καί γίνεσαι γαμήλια γιορτή καί εὐχαριστιακός ἄρτος τῆς ὕπαρξης. Ἀποκτᾶς τό ἀνάστημα τοῦ  ἀνθρώπου πού εὐλογεῖται νά ἁγιάζει χῶρο καί χρόνο. Ἐκκλησιάζεσαι.
Ἔτσι μεθεκτικά ἀνοικτός, εὐχαριστιακά διαπερατός, ἀγαπητικά διαθέσιμος, ἀξιώνεσαι νά προσέλθεις στό λυτρωτικό μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Καί ἡ φθαρτή περιβολή τοῦ σώματος μετουσιώνεται σέ ἀναστάσιμη. Δέν εἶσαι πιά θνητός, εἶσαι καθολικός. Μέλος τῆς μίας ἁγίας καθολικῆς Ἐκκλησίας. Δέν εἶσαι πιά ἔκπτωτος. Ἔχεις υἱοθετηθεῖ ἀπό τόν Πατέρα. Οὔτε εἶσαι γυμνός. Ἐνδύεσαι χιτώνα δόξης καινό τήν θυσία τοῦ Υἱοῦ. Δέν εἶσαι πιά συσκοτισμένος ἀλλά καταυγασμένος ἀπό τό Πνεῦμα τό Ἅγιο. Περιβαλλόμενος μυστικά τήν στολή τήν πρώτη μετουσιώνεσαι σέ υἱό φωτός γιά νά περιστεγάσεις στοργικά ὅλες τίς πονεμένες καρδιές καί νά θεραπεύσεις ἀναλισκόμενος τίς πληγές τῆς ὀδυνόμενης κτίσης.

Ἔκπτωτοι τρόποι καί φόβοι φέραν ἄρρωστους καιρούς πού κατάντησαν ὅλο τόν κόσμο πραμάτεια. Ἡ δίψα τοῦ οὐρανοῦ ἐξορίστηκε. Μέ περισσή ἔπαρση καί θνησιγενῆ μέτρα ἐπιδιώκουν νά περιφρουροῦν τήν ἀκεραιότητα τῆς θνητότητάς σου!
Ἐσύ ψυχή μου, ἕνα πράγμα νά διαφυλάξεις. Τήν μετοχή σου στό Εὐχαριστιακό Δισκοπότηρο. Ἐάν ἐπιμένεις νά ἔχεις Χριστό μέσα σου, ὁ ἴδιος ὁ Χριστός θά σέ ὁδηγήσει εἰς πᾶσαν τήν ἀλήθειαν καί θά διαφυλάττει στή χάρη Του τά βήματά τῆς ζωῆς σου. Μή φοβᾶσαι ὅ,τι ἀπειλεῖ τό σῶμα σου ἀλλά ὅ,τι ἀπειλεῖ τήν εὐχαριστιακή δόξα τῆς ὕπαρξής σου, ὅ,τι προσγειώνει τήν ἐλευθερία σου, ὅ,τι ἀκρωτηριάζει τό ἀληθινό σου ἀνάστημα. Καί ἀφοῦ ὁ Θεός εἶναι ἀγάπη καί ἡ τέλεια ἀγάπη ἐκβάλλει τό φόβο, κάθε φορά πού φοβᾶσαι εἶναι ὁ Χριστός πού προσπαθεῖ νά αὐξηθεῖ μέσα σου, γιά νά ἀγαπήσεις περισσότερο, ὥστε νά γίνεις εὐτυχία, ἱλασμός καί εὐλογία τοῦ  κόσμου.




Γράφει ο Παπαδάκης Δημήτριος M.Ed. & ΠΕ 70
Πηγή: https://www.alfavita.gr/
Η εκπαίδευση επιτελεί ένα εξαιρετικά σημαντικό ρόλο στις ανθρώπινες κοινωνίες, καθώς διαμορφώνει σε μεγάλο βαθμό τους πολίτες του μέλλοντος. Από τα ισχύοντα ελληνικά προγράμματα σπουδών ορίζεται ένα μεγάλο εύρος στόχων που καλείται να καλύψει η εκπαίδευση με κύριο σκοπό την ολοκληρωμένη ανάπτυξη των μαθητών. Συνεπώς, μέσα από την εκπαίδευση κρίνεται απαραίτητη η απόκτηση δεξιοτήτων και γνώσεων, η κοινωνικοποίηση του μαθητή, η ανάπτυξη δεξιοτήτων επικοινωνίας και συνεργασίας, η ανάπτυξη της κριτικής ικανότητας, η συναισθηματική ανάπτυξη και εν τέλει η διαμόρφωση αξιών (ΔΕΠΠΣ-ΑΠΣ). Όπως, γίνεται αντιληπτό η σύγχρονη εκπαίδευση είναι μια πολυεπίπεδη διαδικασία με πολλές διαφορετικές πτυχές.
Από την άλλη πλευρά η τεχνολογία (Τεχνολογίες της πληροφορίας και της επικοινωνίας) σημειώνει ταχεία ανάπτυξη τα τελευταία χρόνια προσφέροντας εργαλεία με εξαιρετικές δυνατότητες. Η αξιοποίηση των νέων τεχνολογιών στη σχολική τάξη επιχειρείται από δραστήριους εκπαιδευτικούς που διερευνούν την καταλληλότερη ένταξή τους, ώστε να πετύχουν τους εκπαιδευτικούς στόχους. Είναι φανερό ότι κεντρική ηγεσία της εκπαίδευσης ολιγωρεί τόσο στην ένταξη της τεχνολογίας, όσο και στη διερεύνηση καινοτομιών. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι δεν έχουν επιλυθεί θεμελιώδη ζητήματα της εκπαιδευτικής διαδικασίας, όπως η έλλειψη σταθερού προσωπικού, υλικοτεχνικές υποδομές κ.α. Συνεπώς, οι εκπαιδευτικοί σε πολλές περιπτώσεις πρωτοστατούν, ώστε να βελτιώσουν τη ποιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης, χωρίς απαραίτητα την κατάλληλη στήριξη από την κεντρική ηγεσία της εκπαίδευσης.
Η ένταξη τεχνολογικών καινοτομιών στη σχολική τάξη πρέπει να γίνεται με κριτική διάθεση με σκοπό να υπηρετήσει τους παιδαγωγικούς στόχους. Όπως έχει προταθεί μία τεχνολογική καινοτομία για να εισέλθει στην εκπαιδευτική πράξη θα πρέπει να διερευνάται με βάση συγκεκριμένα κριτήρια (Παπαδάκης & Φωκίδης, 2019), τα οποία θα παρουσιαστούν στη συνέχεια. Αρχικά, είναι αναγκαίο να εξετάζεται κατά πόσο η τεχνολογική καινοτομία στηρίζει τη βιωματική, ενεργητική και παιγνιώδη μάθηση. Αν προσφέρει στήριξη στη διεκπεραίωση απαιτητικών δραστηριοτήτων-θεμάτων. Σε τι βαθμό στηρίζει την κοινωνική μάθηση, όπως και αν υπάρχουν ευκαιρίες ανάδειξης της διαθεματικότητας. Τέλος, θα πρέπει να διερευνάται η συμβολή της στην ανάπτυξη - στήριξη της συναισθηματικής μάθησης, η οποία έχει εξέχουσα σημασία σύμφωνα με τελευταίες απόψεις (World Economic Forum, 2016˙ Brackett et al., 2019).
Με βάση τα παραπάνω θα διερευνηθεί η αξιοποίηση της κάμερας στην εκπαιδευτική πράξη. Συγκεκριμένα, θα διερευνηθεί η παιδαγωγική αξία της ζωντανής αναμετάδοσης της διδασκαλίας με χρήση κάμερας. Αρχικά, θα γίνει δεκτή η παραδοχή ότι δεν αντιμετωπίζονται υλικοτεχνικά ζητήματα, δηλαδή, το ίντερνετ πομπού και δέκτη λειτουργεί άψογα, ο ήχος από την τάξη μεταφέρεται σε εντέλεια με ένα μικρόφωνο που έχει μόνιμα ο εκπαιδευτικός κοκ. Πρώτον, η ζωντανή αναμετάδοση πραγματοποιείται με τη παθητική συμμετοχή του μαθητή που είναι στο σπίτι, άρα δεν προάγει την ενεργητική, βιωματική ή παιγνιώδη μάθηση. Δεύτερον, ο μαθητής μπορεί να στηριχτεί για την πραγματοποίηση κάποιων δραστηριοτήτων παρακολουθώντας την παράδοση. Όμως με δεδομένο ότι δεν υπάρχει αλληλεπίδραση και ευκαιρίες για ερωτήσεις, δεν είναι δυνατό να ανταποκριθεί σε απαιτητικές δραστηριότητες. Τρίτον, η επικοινωνία, η συνεργασία και γενικότερα η αλληλεπίδραση με την τάξη δεν μπορούν να επιτευχθούν, επομένως, δεν είναι δυνατό η αναμετάδοση να συμβάλλει στην κοινωνική μάθηση. Τέταρτον, η διαθεματικότητα είναι ένα στοιχείο που αφορά την οργάνωση του μαθήματος από τον εκπαιδευτικό, ωστόσο, σε καμιά περίπτωση δε μπορεί να γίνει εμβάθυνση σε αυτή από μια απλή αναμετάδοση. Πέμπτο, ο μαθητής πιθανόν να αισθανθεί απομονωμένος και να δημιουργηθούν αισθήματα άγχους ή αδιαφορίας. Σε καμιά περίπτωση δεν είναι δυνατό να υλοποιηθούν ευκαιρίες συναισθηματικής μάθησης σε μια τέτοια κατάσταση. Επιπρόσθετα, στο σύνολο της τάξης η αίσθηση της παρακολούθησης, θα επηρεάσει τον αυθορμητισμό, την ελευθερία και την αυθεντικότητα της έκφρασης, και εν τέλη τη δημιουργικότητα. Συνεπώς, η συγκεκριμένη λειτουργία της κάμερας στην τάξη κρίνεται κάτι λιγότερο από παιδαγωγικά φτωχή.
Η δυναμική του συγκεκριμένου τεχνολογικού προϊόντος δεν περιορίζεται στην παραπάνω ανάλυση, οπότε θα γίνουν κάποιες προτάσεις για σωστή αξιοποίηση της κάμερας στη διδασκαλία. Λαμβάνοντας, λοιπόν, υπόψη τα παραπάνω κριτήρια παιδαγωγικής αξίας, μία κάμερα μπορεί να αξιοποιηθεί με διαφορετικό τρόπο. Μπορεί να προωθήσει τη βιωματική μάθηση, όταν χρησιμοποιείται από τους ίδιους τους μαθητές σε καταστάσεις παρατήρησης και καταγραφής στο πλαίσιο διερευνητικής μάθησης. Είναι δυνατό να αξιοποιηθεί για τη δημιουργία ταινιών μικρού μήκους από τους μαθητές εστιασμένες σε διάφορα θέματα. Υπάρχει η δυνατότητα να χρησιμοποιηθεί σε προγράμματα συναισθηματικής αγωγής, ως υποστηρικτικό μέσο για την καταγραφή και αναγνώριση συναισθημάτων. Επιπλέον, είναι εφικτή η χρήση της στη ζωντανή αναμετάδοση πειραμάτων ή ξεναγήσεων ως μέρος διδασκαλίας, σε περιπτώσεις που δεν το επιτρέπουν οι γεωγραφικές συνθήκες. Επιπρόσθετα, είναι δυνατό χρησιμοποιώντας κάμερα να επιτευχθεί επικοινωνία μεταξύ διαφορετικών σχολείων, ανταλλαγή απόψεων, ιδεών, κτλ. Όλα τα παραπάνω επιβάλλεται να πραγματοποιηθούν λαμβάνοντας υπόψη διάφορα νομικά ζητήματα, αλλά και αυτά που υπόκεινται στη προστασία προσωπικών δεδομένων.
Συνοψίζοντας, οι δυνατότητες που δίνει η τεχνολογία είναι αναμφισβήτητα μεγάλες. Ωστόσο, το ζητούμενο για μια σχολική τάξη, είναι η ορθή παιδαγωγική τους αξιοποίηση. Είναι εμφανές ότι η αναμετάδοση μιας διδασκαλίας δεν εμφανίζει κάποια σημαντική παιδαγωγική αξία. Αντίθετα, με συστηματική διερεύνηση και με τη σύνταξη μιας συγκεκριμένης στοχοθεσίας γύρω από τη χρήση της κάμερας σε εκπαιδευτικό περιβάλλον, είναι δυνατό να βρεθούν αποδεκτοί παιδαγωγικά τρόποι αξιοποίησής της.
Παπαδάκης Δημήτριος M.Ed. & ΠΕ 70
Βιβλιογραφικές παραπομπές
Ισχύοντα αναλυτικά προγράμματα (ΔΕΠΠΣ-ΑΠΣ). Ανακτήθηκαν από: http://ebooks.edu.gr/new/ps.php
Παπαδάκης Δ. & Φωκίδης. Ε. (2019). Διδασκαλία με drones: Χαράζοντας μονοπάτια στην εκπαιδευτική αξιοποίηση των τεχνολογιών αιχμής. Στο Μ. Οικονομάκου (Eπ.) Εκπαίδευση με χρήση νέων τεχνολογιών 3, Διδασκαλία και μάθηση μέσω φορητών συσκευών: συνέπειες και προκλήσεις για την εκπαίδευση (σελ. 119-131). Αθήνα: Γρηγόρης
Brackett, M. A., Elbertson, N. A., Simmons, D. N., & Stern, R. S. (2019). Implementing Social and Emotional Learning (SEL) in Classrooms and Schools. National Professional Resources, Inc.
World Economic Forum. (2016, March). New vision for education: Fostering social and emotional learning through technology. Geneva: World Economic Forum.
Πηγή: https://www.alfavita.gr
/

«Καιρός τοῦ ποιῆσαι τῷ Κυρίῳ»

«Καιρός τοῦ ποιῆσαι τῷ Κυρίῳ»

Από Κατερίνα Αθηνιώτη-Παπαδάκη -
https://antifono.gr/

Ἡ ἔννοια τοῦ καιροῦ εἶναι πολύ σημαντική γιά τή ζωή τοῦ ἀνθρώπου. Καιρός εἶναι ὁ χρόνος τῆς ὕπαρξης. Ἡ νέα ἰογενής παγκόσμια κρίση στενεύει αὐτόν τόν καιρό ἀνατρέποντας τά εὔσημα πού ἀποδίδαμε στήν ἐπιστήμη γιά τήν αὔξηση τοῦ μέσου ὅρου ἡλικίας. Μᾶς δείχνει τά δόντια του ὁ καιρός. Ὁ καιρός ὁ δικός μας, ὁ χρόνος πού ἔχουμε ὡς ἀνθρώπινα ὄντα γιά νά ἐκπληρώσουμε τόν προορισμό μας.
Αὐτό θά πρέπει νά κινητοποιήσει ὑπαρξιακούς μηχανισμούς ὅπως τήν ἐγρήγορση, τή σωφροσύνη καί τήν μετάνοια, ὥστε νά προλάβουμε νά θεραπεύσουμε τόν καιρό τῆς ὕπαρξης.
Ἰός ἀπωλείας στενεύει τόν καιρό.
  • «Κύριε ποιός ἁμάρτησε ὥστε νά …»
Πραγματικά ἔχει μεγάλη σημασία αὐτό τό ἐρώτημα. Αὐτή ἡ ἐναγωνιώδης κατανόηση γιά τόν προσδιορισμό τῆς ἁμαρτίας ὡς ἀστοχίας τῆς ὕπαρξης πού ὁδήγησε στήν ἀπώλεια τοῦ σθένους, δηλαδή στήν ἀσθένεια. Τό ἐρώτημα αὐτό ἀποτελεῖ ἀρχή μετανοίας. Ὑπαρξιακή διερώτηση γιά νά βρεθεῖ ἡ ὕβρη πού προκάλεσε τήν ὀργή τοῦ Θεοῦ.
Στ’ ἀλήθεια ἀναρωτηθήκαμε ποτέ πῶς καί ἀπό ποῦ μᾶς προέκυψε τοῦτος ὁ ἰός τῆς ἀπωλείας; Ἤ ἁπλῶς ἔχουμε τήν προσοχή μας στραμμένη σέ ἕνα ἐμβόλιο πού θά μᾶς ἀπαλλάξει ἀπό αὐτόν, γιά νά συνεχίσουμε ἐμεῖς νά ἀποτελοῦμε τόν κορονοϊό τῆς Δημιουργίας;
Τό φαινόμενο τοῦ θερμοκηπίου χρόνους τώρα ἀρρωσταίνει τόν καιρό τῆς γῆς καί καθιστᾶ ὑπόλογο τόν δικό μας καιρό ὡς καιρό κατανάλωσης τῆς Δημιουργίας. Παντοῦ ἐπικίνδυνα χημικά, πυρηνικά, γενετικά ἀπόβλητα. Ὁ οἰκονόμος τῆς κτίσεως μεταλλάχθηκε σέ οἰκονόμο τῶν χρηματιστηρίων. Στενεύει λοιπόν ἡ επιστήμη τούς καιρούς τῆς γῆς καί τούς καιρούς μας;
Καθετί πού ξεφεύγει ἀπό τά ὅριά του μεταλλάσσεται σέ ὕβρη. Κι ἐνῶ ὡς καί «ὁ ἥλιος ἔγνω» τά ὅριά του, γιατί ἄν τά παραβεῖ θά διαταραχθεῖ ἡ ζωή, ἡ ἐπιστήμη περιφρονώντας κάθε ὅριο μετατράπηκε σέ μιά χρησιμοθηρική μηχανή ἤ γιά νά γίνει πιό κατανοητό μοιάζει μέ μιά πολύ ὄμορφη γυναίκα πού ὅμως προαγωγοί τήν χρησιμοποιοῦν γιά τό κέρδος. Ποιός εἶναι ὁ πραγματικός ἰός πού ἀπειλεῖ τήν ἀνθρωπότητα; Ποιός ὁ ρόλος τῆς ἐπιστήμης μέσα στήν κοινωνία, ὅταν μεταλλάσσεται σέ ἰσχυρό μέσω χειραγώγησης;
Τῆς δώσαμε χῶρο νά καταργήσει τό πρόσωπο, εἴτε ἀντικαθιστώντας το  μέ νούμερο, εἴτε μέ ἐπαυξημένες πραγματικότητες ψευδαισθήσεων, εἴτε τώρα ἰογενῶς ἀποκόβοντάς το ἀπό τόν τρόπο πού τό καθιστᾶ πρόσωπο, δηλαδή, τήν πρός ὄψιν κοινωνία μέ τόν συνάνθρωπο. Τήν ἀφήσαμε νά  ἀπεκδύσει ἀπό ἱερότητα κάθε σπιθαμή τῆς γῆς καί τῆς ψυχῆς μας. Φυσικό ἐπόμενο ἦταν νά ἁπλώσει τήν ἄσελγη παντοδυναμία της καί στόν κατεξοχήν χῶρο τοῦ ἱεροῦ δηλαδή στήν Ἐκκλησία. Καί ἀκριβῶς, ὅπως πιάνεται ὁ πνιγμένος ἀπό τά μαλλιά του, μιλάει γιά προάσπιση τῆς ζωῆς. Μά ἡ προάσπιση τῆς ζωῆς ἀφορᾶ πρωτίστως τόν ἐν ἀρχή Λόγο , αὐτόν πού μέ περισσή ἔπαρση ἀγνοεῖ κατατέμνοντας τούς λόγους τῶν ὄντων καί ἐκτροχιάζοντας τόν λόγο τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης ὑποσχόμενη ἀλογίες ἰσχύος, ἡδονῆς καί κέρδους.
Ἐπιθυμῶ καί ἐλπίζω πώς ἡ ἐπιστημονική κοινότητα δέν ἀποτάσσεται τή χάρη τοῦ Θεοῦ καί πώς θά ἀφουγκραστεῖ τήν κρισιμότητα τῶν καιρῶν καί δέν θά γίνει αἰτία νά ναυαγήσουμε ὡς ἀνθρωπότητα ἀπό «τεχνολόγους ἀλόγους» καί κερδοσκόπους προαγωγούς τῶν ἐπιτευγμάτων της.  Καιρός να προασπίσει τήν τιμή τῆς ἐπιστήμης καί νά διαφυλάξει τούς κόπους της.
Γιατί οἱ αἰτίες τῆς πανδημίας δέν ἐρευνήθηκαν, οὔτε εὐθύνες  ἀποδόθηκαν, μόνο κάτι ἀκούγεται ἐλαφρῶς ἀνεπίσημα πέρα δῶθε πού σάν φύλλο τό παρασύρει ὁ ἄνεμος τῆς λήθης μακριά ἀπό τήν κριτική τῆς κοινωνίας;
Μιά ἐπιστημονικοφανής τάξη θά βρεῖ τρόπο νά συζοῦμε μέ τόν ἰό, ἀλλά ὡς υἱοί ἀπωλείας συνεχίζοντας ἄλογα νά καταναλώνουμε ὁ ἕνας τόν ἄλλον καί τήν κτίση ὁλόκληρη. Μόνο Χριστό μήν ἐσθίετε γιατί κινδυνεύετε νά ἁγιασθεῖτε.   
Το ἐκκλησιαστικό σῶμα εἶναι τό μόνο ἐμπόδιο στήν ἀλογία τοῦ κόσμου. Τό ἐκκλησιαστικό σῶμα εἶναι τά πνευμόνια τῆς κοινωνίας. Αὐτά πού ζωοποιοῦν τήν πνοή τοῦ Θεοῦ στήν πνοή μας. Ὁ ἰός τῆς πανδημίας καταστρέφει τούς πνεύμονες.  Τό ἐκκλησιαστικό σῶμα μοιάζει νά εἶναι ὁ στόχος τοῦ ἰοῦ. Τά πνευμόνια τῆς θείας χάρης προσπαθεῖ νά ἁλώσει.
Τοῦτος ὁ ἰός τῆς ἀπωλείας προέρχεται ἀπό υἱούς ἀπωλείας.  Διότι «οὐκ ἐπ‘ ἄρτῳ μόνῳ ζήσεται ἄνθρωπος».  Ἡ πρόσβαση στήν τροφή πού μᾶς καθιστᾶ ἀνθρώπους, κρίνεται ἐπικίνδυνη. Οἱ βασικές μας ἀνάγκες ταυτίζονται μέ τίς ἀνάγκες τῶν ζώων.   Τραγική συνέπεια ἡ ἄρση τοῦ ἐκκλησιασμοῦ. Ὡστόσο σοβαρό μερίδιο εὐθύνης ἔχουμε ὅλοι μας. Ἀφοῦ καθημερινά  καλλιεργούσαμε τήν ἄρση τοῦ ἐκκλησιασμοῦ σέ ὅλα τά ἐπίπεδα. Δέν ἀναφέραμε πιά τούς λόγους τῶν ὄντων στόν Θεό ἀλλά στόν ἑαυτό μας. Ὅλα πρός κατανάλωση.  Ἀκόμη καί ἡ τρέχουσα οἰκολογική συνείδηση προτρέπει νά καταναλώνουμε τή Δημιουργία ἀλλά «πράσινα». Ἀγνοεῖ τό  «τῷ οἴκῳ σου πρέπει ἁγίασμα, Κύριε, εἰς μακρότητα ἡμερῶν». Διότι ἄλλο τό ἐπίπεδο τῆς  συνείδησης πού προσπαθεῖ νά μήν μολύνει κι ἄλλο τό ἐπίπεδο αὐτῆς  πού ἐπιθυμεῖ ὅλα νά τά ἁγιάζει. Κι ἄν ὁ Θεός ἐπέτρεψε παιδαγωγικά νά στερηθοῦμε τήν Θεία Κοινωνία, ἴσως, αὐτό νά παραχωρήθηκε γιά νά προστατέψει τό ἐκκλησίασμα ἀπό διχασμό, ἀπό κατάκριση πρός τούς ἐν Χριστῷ ἀδελφούς πού ἔχουν ἀκόμη φοβική συνείδηση. Γιατί τό ἔλλειμά μας εἶναι ἔλλειμα ἀγάπης πάντα καί σέ ὅλα τά ἐπίπεδα. Ἀπό αὐτό τό ἔλλειμα πηγάζουν καί γνώσεις καί συμπεριφορές πού σταυρώνουν καθημερινά Κτίστη καί κτίση.
Καί ὁ συνάνθρωπος; Γίναμε μάρτυρες παγκοσμίων πολέμων, ὁλοκαυτωμάτων, ἀποκεφαλισμῶν, προσφυγικῶν ροῶν καί πνιγμῶν καί μοιάζει σάν νά ὁδεύουμε σιγά σιγά ἀπό  τόν διονυσιασμό στόν ὁλοκληρωτισμό τῆς τεχνολογίας. Πότε ὑπήρξαμε εὐχαριστιακοί γιά τόν συνάνθρωπο; Ποιά κίνησή μας ἦταν κίνηση εὐχαριστιακή ὡς πρός τήν Δημιουργία; Εὐχαριστιακή μεταμέλεια πρός τόν Θεό δείξαμε;
-«…ἵνα φανερωθῇ τὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ ἐν αὐτῷ».
Καμμιά τραγικότητα δέν ὑπάρχει ἐκεῖ πού ἡ συνείδηση ἔχει ξεπεράσει τά γήινα ὅρια. Ὁ καιρός μας δέν εἶναι γήινος, εἶναι θεϊκός. Τό θέμα δέν βρίσκεται στό ἄν θά κολλήσω ἤ δέν θά κολλήσω τόν ἰό. Τό μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας μέ καθιστᾶ ἀναστάσιμο. Καθετί καί ἀσθένεια καί θάνατο ὅλα τά ἀνάγει πρός δόξα Θεοῦ. Ἡ Θεία Κοινωνία μέ φυλάττει  ἀκόμη κι  ἐν μέσω σκιᾶς θανάτου. Ἡ Θεία Κοινωνία εἶναι ἡ ἀθανασία μου.
Τούτη τή Μεγάλη Σαρακοστή νηστεύουμε τόν ἄρτο τόν ἐπιούσιο, τόν ἄρτο τόν «ζῶντα, τόν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάντα», ἀλλά ἡ φύση αὐτῆς τῆς νηστείας κατεργάζεται βαθύτερα τόν ἱερό πόθο, συνεφέρει τό νοῦ ἀπό τή  χλιαρότητά του καί μεταποιεῖ τήν καρδιά σέ ὁλοκαύτωμα νόστου γιά τό ἀναστάσιμο σῶμα Του. Τό ἀναστάσιμο ἐκκλησιαστικό σῶμα Του. Αὐτό πού κάθε Κυριακή φορούσαμε γιά νά μπολιάζουμε μέ Θεό χῶρο καί  χρόνο.
Ἔτσι σκυμμένη στό χαρτί προσπαθῶ ὄχι νά τόσο νά θίξω  ἀλλά νά βοηθήσω. Ὡστόσο αὐτό πού χρειαζόμαστε εἶναι  τό μετά πόνου βάθος σιωπῆς καί  μετανοίας, προκειμένου τό Πνεῦμα τό Ἅγιο νά ἐπισκεφτεῖ τήν καρδιά μας, ὥστε ὡς «διδακτοί Θεοῦ» νά πορευόμαστε ἐν ἀληθεία. Διότι πρέπει ὁ καθένας ἀπό μᾶς νά εἰσέλθει στό σιωπηλό ταμεῖο τῆς καρδιᾶς του καί νά ζυγιάσει στή χάρη τοῦ Θεοῦ τούς καιρούς πού τοῦ δόθηκαν, ὥστε νά ἀνανήψει ἀπό κάθε σκοτάδι καί κάθε ἀσθένεια. Κι ἄν τώρα κάποιος ἀπό τούς παραπάνω λόγους βοηθᾶ στή νήψη τοῦ βαθύτερου εἶναι μας, αὐτός εἶναι  δῶρο προσευχῆς.
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ
ΥΓ. «Ὅταν σοῦ ἔρθει ἀναπάντεχος πειρασμός, μήν κατηγορεῖς ἐκεῖνον ἀπό τόν ὁποῖο προήλθε, ἀλλά ἐξέτασε τό γιατί σοῦ ἦρθε, καί θά βρεῖς διόρθωση. Ἐπειδή εἴτε ἀπό ἐκεῖνον, εἴτε ἀπό ἄλλον,σοῦ ἔπρεπε νά τό πεῖς τό πικρό ποτήρι τῆς κρίσεως τοῦ Θεοῦ.»
Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής

Ρωσική εικόνα με παράσταση της Θείας λειτουργίας.