Ὅταν οἱ ἀριθμοί δέν καθορίζουν σχέσεις ἀλλά ἐξουσίες
δηλώνουν ὄχι τήν ἁρμονία τοῦ σύμπαντος
ἀλλά τήν ἀσφυξία τῆς ἀνθρωπότητας.
Εἶχα πάντα τήν αἴσθηση ὅτι ἔμοιαζαν οἱ ἀριθμοί μέ διαμελισμένα μέλη. Ὅτι εἴχαν ἀποσπαστεῖ ἀπό τῆς ἁρμονίας τό σῶμα δίχως τό ὁποίο δέν ὑφίστανται.
Διότι οἱ ἀριθμοί προκύπτουν ὡς ἐπίγνωση συγκεκριμένων σχέσεων. Ἔνιωθα πώς εἴχαμε κάνει ἀπαγωγή τῶν ἀριθμητικῶν ἀξιῶν ἀπό τό ὀντολογικό τους πλαίσιο καί ὅτι καταχραζόμαστε τά ὀνομαστικά τους μέτρα.
Γιά παράδειγμα ὁ ἀριθμός ἕνα ἐκφράζει μία αὐτονομημένη μονάδα ἤ τήν ἀρχή μιᾶς ἑνότητας;
Ἕνας ἄνθρωπος ἀποτελεῖ μιά ὑποστασιακή ἑνότητα ὀργανικῶν δομῶν, ἐνῶ ταυτόχρονα δηλώνει τήν ἐν ἀρχή δομή μιᾶς καθολικότερης ἑνότητας : τῆς ἀνθρωπότητας.
Ἐπίσης ὅταν ἕνας ἀριθμός διαιρεθεῖ μέ τό δύο ,θά κοπεῖ σέ δύο κομμάτια , μέ τό τρία σέ τρία κοκ. Γιατί ὅμως, ὅταν διαιρεθεῖ μέ τό μηδέν δέν ὀρίζεται; (Διαίρεση τοῦ 1 μέ ἕναν ἀριθμό ὅπως τό +0,00……01 δίνει +∞, ἐνῶ ἡ ἀντίστοιχη διαίρεση τοῦ 1 μέ τό -0,00…..01 δίνει -∞ ). Μήπως τό μηδέν δέν ἐκφράζει τό τίποτα ἀλλά τό ἀρχικό σημεῖο ἐκκίνησης τῆς καθολικότητας;
Ἕνας τέτοιος τρόπος συνειδητότητας μοιάζει μέ ἐπιστροφή τοῦ ἀσώτου. Σάν νά ξαναβρίσκουν οἱ ἀριθμοί τήν ἀναπνοή τους.
Καταχρηστικά προσδώσαμε καί στή λέξη οἰκονομία περιεχόμενο χρηματοοικονομικό. Ἡ οἰκο-νομία δηλώνει τούς νόμους τοῦ οἴκου. Ὁ Θεός κατέστησε τόν ἄνθρωπο οἰκονόμο τῆς κτίσεως. Ὅσο ἐπιμένουμε χρησιμοθηρικά νά ἀσελγοῦμε πάνω στούς νόμους τῆς κτίσεως, ὁδηγούμαστε σέ οἰκολογικές κρίσεις.
Τά μαθηματικά πού ἀποτελούνται ἀπό αὐτονομημένες ἀριθμητικές ἀξίες ὁδηγοῦν σέ ἄλογες διαχειρήσεις. Τά μαθηματικά πού δομοῦν σχέσεις μᾶς προάγουν σέ οἰκονόμους τῆς κτίσεως, φύλακες τῶν δομῶν πού ἐξασφαλίζουν τήν ἁρμονία τοῦ σύμπαντος. Σημειώνω ἐπίσης, ὅ,τι αὐτό πού μᾶς συμβαίνει δέν εἶναι πρωτίστως ἔλλειμα ἐπίγνωσης, ἀλλά ἔλλειμα ἀγάπης καί συμπάθειας. Ἔχουμε χάσει τήν ἰκανότητα νά συμπάσχουμε ἀναγωγικά καί δημιουργικά συντελώντας στήν ἔξοδο ἀπό κάθε εἴδους καταστροφή, φθορά καί θάνατο.
Ζηλεύω τό ρολόι ὡς κόσμημα ,ἀλλά δέν τό φορῶ ποτέ. Δέν εἶναι ὁ ἀληθινός χρόνος γραμμικός. Ἀνάμεσα στόν χρόνο τῶν λεπτῶν, ὑπάρχει ἕνας ἀμέτρητος χρόνος καί χῶρος, μέ βάθος καί βάρος αἰωνιότητος. Ἀπό τό χρόνο τοῦ ρολογιοῦ ξεφεύγουν τά ἀνοίγματα τοῦ ἄχρονου, ξεφεύγει ἡ λειτουργική δόξα τῆς παρουσίας.
« Τό ρολόι πού μᾶς ἀφορᾶ δέν εἶναι αὐτό πού καταμετρᾶ τίς ὥρες ἀλλά πού κατανέμει τό μέρος τῆς φθοράς καί τῆς ἀφθαρσίας τῶν πραγμάτων» (ΕΛΥΤΗΣ) .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου