ΦωςΦωνή

 Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ 21ου ΑΙΩΝΑ:

ΧΩΡΙΣ ΜΗΤΕΡΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ

Ὑπάρχει σημαντικότερο ἔργο ἀπό τό νά φέρουμε σωστούς ἀνθρώπους στήν κοινωνία; Ποιός ἐπωμίζεται αὐτή τήν εὐθύνη;
Τό παιδί τῶν ἔξι ἐτῶν πού μπαίνει στήν δημοτική ἐκπαίδευση ἔχει κιόλας τό φίλτρο ἑνός χαρακτήρα.
 Εἶναι ἤδη  ἕνας ἄνθρωπος μέ προκαθορισμένο πλαῖσιο ἀντίληψης.
 Ἡ συνειδητότητά του ἔχει κιόλας μιά συγκεκριμένη ποιότητα.
 Ἔχει ἀποκτήσει ἤδη ἕναν καίριο προσανατολισμό εἴτε πρός τό «κοινωνεῖν καί ἀληθεύειν» 
εἴτε πρός τό «ἰδιωτεύειν» καί τό συνακόλουθο ψεῦδος.
Ἔχει ἤδη καλλιεργηθεῖ μιά κλήση εἴτε πρός φιλαυτία εἴτε πρός τήν ἀπεραντοσύνη τῆς θείας καθολικότητας.
 Εἴτε πρός τό ἐπτασφράγιστο Ἐγώ εἴτε πρός τό θεόπνευστο Εἶναι.
Κι ὅλο αὐτό τό μέγεθος τῆς οὐσίας ἤ τῆς ἀνοησίας ἔχει ἐνσταλαχθεῖ ἀπό τή μήτρα τῆς οἰκογενειακῆς ἐστίας.
 Ἡ μάνα εἶναι ἡ ἱερή φάτνη τοῦ βρέφους. Ἡ ἐκστατική σιωπή τῆς καρδιᾶς μπροστά στό θαῦμα τοῦ νεογέννητου
 πυροδοτεῖ τή διαφύλαξη καί διαπαιδαγώγηση τῆς νέας ὕπαρξης.
 Ἡ μητέρα εἶναι ἡ πρώτη «φυλακή», ἡ πρώτη «σκέπη» τῆς ὕπαρξης. Τῆς ζωῆς τό ταξίδι ξεκινᾶ μέσα ἀπό τήν ἀγκαλιά της.
 Ἡ ἀγκάλη της μετουσιώνεται σέ παραδείσιο ὅρμο.
 Ἐκεῖ μέσα ὅλος ὁ κόσμος ἀθωώνεται, σά νά ἐνδύεται «τή στολήν τήν πρώτη» προκειμένου νά διαφυλαχτεῖ ἡ ἀθωότητα τοῦ νεογέννητου.
 Τό νανούρισμα, τό ταχτάρισμα, ὁ μύθος, τό παραμύθι καί παράλληλα ὁ ἐκκλησιασμός ἀποκτοῦν μιά τρυφερή διάσταση ἀγωγῆς.
 Στόχος της δέν εἶναι μόνο νά τό φροντίσει, νά τό μεγαλώσει, ἀλλά νά τό «ἀναστήσει» καθώς εὔστοχα ἔλεγαν οἱ παλαιότεροι.
Νά παραδώσει δηλαδή, ἄνθρωπο πού διαισθάνεται τήν ἀξία του, τό ὕψος τῆς ἀποστολῆς του μέσα στόν κόσμο καί τό βάρος τῆς ἀθανασίας του.
Τό χαϊδολογεῖ, τό φιλᾶ, τό καλοκαρδίζει:
«Ξύπνα καρδούλα μου, ξύπνα ἀγγελούδι μου νά βοηθήσεις τόν ἥλιο νά φωτίσει τόν κόσμο».
Κι αὐτό ἀνταποκρινόμενο: «Ὤ μαμά,  μυρίζεις οὐράνιο τόξο»! (Δήμητρα Ἀθηνιώτη ἐτῶν:6)
Ὅμως τό μητρικό φίλτρο δέν ἐπαρκεῖ. Βιγλάτορας τοῦ μυστικοῦ πού κρύβει ἡ ἀνατροφή εἶναι ὁ πατέρας.
 Σέ αὐτόν ἀνατίθεται ἡ διασφάλιση μητέρας καί βρέφους. Σάν ἄλλος Ἰωσήφ διαισθάνεται πώς τό παιδί του εἶναι πρώτα παιδί τοῦ Θεοῦ.
 Καί ἔχει νά δώσει λόγο ὄχι μόνο στό Θεό ἀλλά καί στήν κοινωνία γιά τό τί παιδιά ἔφερε στόν κόσμο.
 Τό δικό του γένος εἶναι πού θά τιμηθεῖ ἤ ὄχι ἀπό τή βιοτή τῆς  πορείας τους.
Ἄν ἡ μητέρα εἶναι ἡ « φυλακή» , ὁ πατέρας εἶναι ὁ «στύλος» στούς ὤμους τοῦ ὁποίου στηρίζεται τό βάρος τοῦ βίου.
 Ὁ πατέρας παρέχει τά μέσα καί ἡ μητέρα στέκει στή θύρα καί  σταυρώνει τό ἀγγελούδι της καθώς ἀνοίγεται στόν κόσμο.
 Στέκει μέχρι νά μήν μποροῦν νά τό δοῦν τά μάτια της, ἀλλά διακριτικά τό παρακολουθεῖ ὁ προσευχόμενος ὀφθαλμός τῆς καρδιᾶς της.
 Καί καθώς μεγαλώνοντας πρόκειται νά διεκδικήσει τόν χῶρο του - τήν ἐλεύθερη βούληση πού ὁ Θεός τοῦ ἐμπιστεύτηκε -
ἐκείνη  ἀποσύρεται πρώτη  θυμίζοντάς του μόνο τή ρίζα:
 «Ὅλα ὅσα σοῦ ἔμαθα ξέχασέ τα. Μονάχα ἕνα πράγμα νά κρατήσεις. Νά κοινωνᾶς.
Νά παίρνεις  Χριστό μέσα σου. Τότε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός θά ὁδηγεῖ τή ζωή σου».
Ἄλλωστε αὐτό κάνει σταυρώνοντάς το κάθε πού φεύγει μακριά της. Τό παραδίδει ὄχι στόν κόσμο ἀλλά στό Θεό.
 Στή Σκέπη καί τήν Ἀγκάλη τήν ἀκαταίσχυντη.

 Μά καταφτάνοντας ὁ 21ος αἰώνας μέ τή πληθωρική φαντασματογορία τοῦ ἀτομισμοῦ καί τόν διαδικτυακό προσηλυτισμό του,
 ἡ  κοινωνία χάνει τόν προσανατολισμό της. Τά πολιτικά καί οἰκονομικά συστήματα ἀναφέρονται πιά στήν ἀγορά καί ὄχι στόν ἄνθρωπο.
Καί προκύπτει ἡ κρίση. Μιά κρίση μέ ταυτότητα : Δέν ὑπάρχει πιά μάνα στό σπίτι.
 Μιά μεθοδευμένη διαβολή τῆς οἰκονομίας δέν διασφαλίζει πιά τόν «ἐπιούσιο» τῆς οἰκογένειας ἀκόμη καί ἄν ἐργάζεται καί ἡ μητέρα.
 Οἱ ἐργαζόμενοι γονεῖς καί ἰδιαίτερα ἡ μητέρα δέν ἔχουν πιά τό περιθώριο τοῦ χρόνου
 καί τῆς ἡρεμίας πού μετουσιώνει τή στοργή σέ παιδαγωγικό ἔργο.
 Κάποιος θά ταΐσει καί θά προσέξει τά μικρά μέχρι νά φτάσουν οἱ γονεῖς
 καί νά τά παραλάβουν κατάκοποι καί ἀφυδατωμένοι ἀπό τήν παρθενική δροσιά τους.
 Κάποια βρέφη δέν χορταίνουν οὔτε τόν ὕπνο τους ἀφοῦ πρέπει νωρίς νά παραδοθοῦν στούς βρεφονηπιακούς σταθμούς
 ὅπου, τηρουμένων τῶν ἀναλογιῶν πού προσδιορίζονται ἀπό τίς ἀνάγκες τοῦ ἀνθρώπου,
 γιά  τό σημαντικότερο χρόνο τῆς ἡμέρας τους, ἀκριβῶς ὅπως τά οἰκόσιτα ζῶα, θά ᾽χουν προσοχή, τροφή, παρέα
 ἀλλά ὄχι τή θαλπωρή τῆς μητέρας.
 Μοιάζει σάν νά ἀποττάσεται ἡ ἐποχή μας ὄχι ἁπλῶς τό ρόλο τῆς  μητέρας ἀλλά καί τήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ γιά τό βρέφος.
Τό σημαντικό γεγονός στήν οἰκογενειακή ἐστία εἶναι ἡ ἀπουσία.
 Ἔτσι τό πρῶτο πού πρέπει νά ἀναπληρωθεῖ εἶναι τό χάδι καί ἡ στοργή, δηλαδή ἡ αἴσθηση τῆς παρουσίας.
Μοιραῖα ἡ ἀγωγή περνᾶ σέ δεύτερη μοίρα. Πολλά παραβλέπονται, πολλές ὑποχωρήσεις καί χατίρια
 προκειμένου νά ξεγελαστοῦν, ἀκόμη καί οἱ ἴδιοι οἱ γονεῖς μετά ἀπό μία ἐξουθενωτική μέρα, πώς ὑπάρχει χαρά καί ἡρεμία στό σπίτι.
Πώς ὑπάρχει σπίτι καί ὄχι σκορποχώρι.
 Τήν ἔλλειψη τῆς ἀγωγῆς ἔρχεται νά ἀποτελειώσει καί ὁ γοητευτικός βομβαρδισμός τῆς τηλεόρασης μέ  ἀλλότριες εἰκόνες καί μηνύματα.

«Ὅ,τι σπέρνεις θά θερίσεις» λέει μιά λαϊκή  παροιμία.
 Δέν θά θερίσουμε ἁπλῶς ἀνάγωγους ἀνθρώπους ἀλλά ἀτομιστές, ἡδονιστές, βομβιστές, τρομοκράτες,
τό πτῶμα μιᾶς κοινωνίας στήν ὁποία ἀπό τή μιά ἀποσυντίθεται ἀργά μά σταθερά τό βασικό της κύτταρο: ἡ οἰκογένεια
 καί ἀπό τήν ἄλλη ἐκτοπίζονται οἱ  ἀξίες ἀπό τίς ἀλογίες  τῆς ἀγορᾶς.
 «Σκυλοκοῖτες καί νεκρόσιτοι κι ἐρεβομανεῖς κοπροκρατοῦν τό μέλλον»  μᾶς γράφει ὁ ποιητής (Ὀ.Ἐλύτης)
προκειμένου νά συνειδητοποιήσουμε τήν κατάσταση καί νά ἀνακτήσουμε τό «Ἄξιον Ἐστί»τοῦ τρόπου μας.
Ἐπιτρέψτε μου ὄμως νά κλείσω μέ τήν ἀναπνοή ἑνός ἄλλου ποιητή (Τ.Λειβαδίτης),
 μέ ἕναν στίχο πού συνοψίζει τήν εὐαγγελία τῆς μητρότητας:
 «...ἡ μητέρα μου ἔστρωνε τό κρεβάτι μέ μιά κίνηση ἁπαλή σά νά τακτοποιοῦσε ἕνα μυστήριο».
 Τό μυστήριο τῆς κατά Θεόν κλήσης μας.