Ἡ Ευρωπαϊκή Οἰκονομική Κοινότητα δέν ἔχει ἀνάγκη ἀπό πολίτες ἀλλά ἀπό δούλους

Δημοσιεύθηκε http://blogs.antifono.gr/istologia  : Τρίτη, 30 Ιούνιος 2015 12:01 | Γράφτηκε ἀπό τήν K. Ἀθηνιώτη - Παπαδάκη |  Ἐμφανίσεις: 443

Κατερίνα Ἀθηνιώτη

« Ὤ Εὐρώπη δέν εἶσαι παρά ἡ συνέχιση τοῦ Βαραββᾶ »

ἀπό μνήμης Ν. Καρούζος

Διότι ἡ Εὐρώπη ἔθεσε κέντρο τόν Μαμωνά. Τό οἰκονομικό της κέντρο προκλητικά πλέον ἐγκληματεῖ καθώς διαχειρίζεται τόν πλούτο ἔτσι πού νά δημιουργεῖ δύο συγκεκριμένες κατηγορίες πολιτῶν. Ὄχι πλούσιους καί φτωχούς ἀλλά πλούσιους καί δούλους. Εἶναι ἡ ἀποκαλούμενη Εὐρώπη τῶν δύο ταχυτήτων. Ἡ Εὐρωπαϊκή Οἰκονομική Κοινότητα δείχνει ὅτι δέν ἔχει ἀνάγκη ἀπό πολίτες ἀλλά ἀπό δούλους.

Ὅταν ὑποβιβάζει τό καθημερινό ἐπίπεδο τῶν πολιτῶν στήν ἀγχωτική κάλυψη τῶν βιοτικῶν ἀναγκῶν (στήν βάση τῆς πυραμίδας τοῦ Maslow) τότε τόν ἀποκλείει ἀπό τή δυνατότητα νά λειτουργήσει ὥς πολίτης, δηλαδή νά παράγει πολιτισμό καί κοινωνία. Ἐνῶ ὁ καθημερινός βιοπαλαιστής πλήρωνε καί πληρώνει φόρο ἀκόμα καί στό τσιμπιδάκι, οἱ οικονομικοί διαχειριστές τῆς Εὐρώπης τοῦ φορτώνουν ἕνα χρέος πού μεθοδεύτηκε ἀπό τά οἰκονομικά τους ἐπιτελεῖα τά ὁποία μέ συγκεκριμένες οἰκονομικές στρατηγικές καθοδηγούσαν τήν πολιτική ἠγεσία τῶν κρατῶν μελῶν.

Ἡ φτώχεια καί ἡ ὑποδούλωση δέν εἶναι φυσικό ἀλλά πολιτικό γεγονός. Οἱ Ἕλληνες πολίτες τό διαπίστωσαν μέ τά μνημόνια, τά οἰκονομικά σχέδια τῶν εὐρωπαίων, πού βρῆκαν τρόπο πολιτικῆς διαχείρισης καί ἐπιβολής στήν κοινωνία. Ἀπό τά ἀστρονομικά ποσά πού ἀκοῦμε «λεφτά ὑπάρχουν». Ἀλλά δέν ὑπάρχουν γιά τούς πολίτες. Ὑπάρχουν γιά νά ἐξασφαλίζουν συγκεκριμένα συμφέροντα. Γιά τήν ολοένα μεγαλύτερη συγκέντρωση πλούτου καί ἐξουσίας. Τά γεωγραφικά σύνορα τῶν πατρίδων δέν ἀποτελούν πλέον ἐμπόδιο. Ἡ ἅλωση γίνεται μέσα ἀπό τήν οἰκονομία. Τά οἰκονομικά κέντρα μπορούν νά κάνουν κατοχή σέ ὁποιοδήποτε ἐθνικό πλοῦτο. Μποροῦν νά βρίσκονται ὁπουδήποτε καί μάλιστα μποροῦν νά καθορίζουν τά ἴδια τούς ἐργασιακούς ὅρους (ἀμοιβές, συμβάσεις, ἀπολύσεις, συνταξιοδοτικά, ἀσφάλιση κλπ) μέ τρόπους πού ἐξασφαλίζουν εἰς τό διηνεκές τήν ὑποτέλεια.

This is the place gentlemen
πολλές ὀργιές κάτω ἀπό τήν ἐπιφάνεια τοῦ Αἰγαίου (Γ. Σεφέρης)

This is the place gentlemen τῆς δύσης τοῦ πολιτισμοῦ, τή δύση τῆς Δύσης (L. Gyomorey), τοῦ ἀφανισμοῦ τοῦ πολίτη ἀπό οἰκονομικά ἐπιτελεῖα πού κακῶς ὀνομάζονται Εὐρώπη. Καταντήσατε τήν Εὐρώπη τῆς δημοκρατίας, τήν Εὐρώπη τῶν δικαιωμάτων τοῦ πολίτη, Εὐρώπη ἀπανθρωπισμοῦ (F. Sherrard) καί ἀνθρωπιστικῆς κρίσης.

Δέν σᾶς ἀπασχολεῖ τό ἐπίπεδο τῆς πόλης, δέν ἐργάζεστε γιά τούς πολίτες. Ἰδιωτεύετε. Δέν εἶναι τυχαῖο πού ἐπιδιώκετε ἰδιωτικοποιήσεις. Gentlemen οἱ ἰδιωτικοποιήσεις δέν παράγουν κοινωνίες.
«Καθ΄ ὅ,τι ἃν κοινωνήσωμεν, ἀληθεύομεν, ἃ δε ἃν ἰδιάσωμεν, ψευδόμεθα»  (Ἡράκλειτος).
Δέν θέλετε λιγότερο κράτος ἀλλά καθόλου κράτος. Δέν θέλετε νά ἐνοχλεῖστε ἀπό θεσμούς πού παράγουν κοινωνία.
«Εἶναι ἡ βαρβαρότητα. Τή βλέπω νά ἔρχεται μεταμφιεσμένη, κάτω ἀπό ἄνομες συμμαχίες καί προσυμφωνημένες ὑποδουλώσεις» (Ὀ. Ἐλύτης)

Ἄν τό τίναγμα τῆς πεταλούδας στήν Ἀνατολή μπορεῖ νά ἐπηρεάσει τή ζωή στή δύση, τότε ὁ οἰκονομικός στραγγαλισμός τοῦ πολίτη, ὁ δυτικός Τζιχαντισμός, gentlemen δυναμιτίζει ἀργά μά σταθερά κάθε θεμέλιο πολιτεῖας καί πολιτισμοῦ στόν πλανήτη.

Συνείδηση καί ἀναπνοή

Δημοσιεύθηκε http://blogs.antifono.gr/istologia : Πέμπτη, 18 Ιούνιος 2015 21:59 | Γράφτηκε ἀπό τήν K. Ἀθηνιώτη - Παπαδάκη | Ἐμφανίσεις: 872

    Ἡ ἀνάσα εἶναι ἁπλή, εἶναι καί θεία.
    Πηγή της ἔχει τήν πνοή τοῦ Θεοῦ.
    Μέ τήν ψυχή ἡ ἀνάσα παίρνει ρυθμό.
    Γίνεται ἀναπνοή.
 Ὅταν ἔχει αἴσθηση Θεοῦ γίνεται ἄνω-πνοή, φωτισμός καί εἰρήνη.
 Ὅταν δέν ἔχει γίνεται ἄγχος, ἀγχόνη τῆς ψυχῆς.
 
 Ἡ ἀνάσα μᾶς παρέχει τή δυνατότητα τῆς πορείας
 ἀπό τό κατ᾿ εἰκόνα στό καθ᾽ ὁμοίωση.
 Τή δυνατότητα νά συντονιστοῦμε
 ὄχι μόνο μέ τήν ὑλική διάσταση ἀλλά καί μέ τό μυστήριο.
   Κατά τή συνείδηση καί ὁ ρυθμός τῆς ἀναπνοῆς.
 Ἡ ὠκεάνια ἀνοιχτοσύνη τῶν ὁριζόντων, ἡ μυρωμένη πνοή τοῦ ἀπόβροχου,
 κάθε μορφή καί αὔρα τῆς κτίσεως,
δίνουν στήν ψυχή ἕναν ἰδιαίτερο βηματισμό ἀναπνοῆς.
Ἡ ἀναπνοή προσπαθεῖ νά συντονιστεῖ μέ τά μυστήρια τῆς Δημιουργίας,
 νά μετέχει στά  θαυμάσιά της.
   Τότε ἡ ἀνάσα προσλαμβάνει ὄχι μόνο τό ὀξυγόνο
 ἀλλά καί τή χάρη τοῦ Θεοῦ πού σκηνώνει στή Δημιουργία.
 Ἡ ἀναπνοή γίνεται μεθεκτική δυνατότητα.
 Ὁ Θεός εἶναι ἐγγύς. Ἡ ἀνάσα ἀνοιχτή.
Ἐν δυνάμει πέρασμα ἀπό τό κατά φύσιν στό κατά χάριν.
   Ἡ ἀναπνοή ἀποκτᾶ συνειδητότητα.
 Ἀναπνέει ὄχι μόνο τό κορμί ἀλλά ὅλη ἡ ὕπαρξη.
 Ἀποκτᾶ ἡ ἀνάσα προσευχητική προσοχή, συστολή και ἐγρήγορση,
 ἐγκαρτέρηση καί ἐγκράτεια, μακροθυμία καί φόβο Θεοῦ
 δηλαδή συμπάσχουσα ἀγάπη.
Ἡ ἐγγύτητα τοῦ Θεοῦ τῆς χαρίζει πραότητα καί παραδείσια καθολικότητα.
   Ὁ Θεός ἐμπιστεύεται τήν πνοή του στήν ἀνάσα μας
 γιά νά λειτουργεῖται ὁ κόσμος του.
 Ἡ φυσική ἀναπνοή μετουσιώνεται σέ προσκύνηση
 καί ἡ προσκύνηση σέ ἀναπνοή.

Παπαδιαμάντης: Ἡ γραφή εἰς τήν ὁποία ἀναπνέει τό μυστήριο.

Δημοσιεύθηκε http://blogs.antifono.gr/istologia : Πέμπτη, 04 Ιούνιος 2015 09:47 | Γράφτηκε ἀπό τήν K. Ἀθηνιώτη - Παπαδάκη | Ἐμφανίσεις: 428

   Χρόνους πολλούς μοῦ πῆρε νά συνειδητοποιήσω τί ἦταν αὐτό πού μέ μάγευε στή γραφή τοῦ Παπαδιαμάντη. Ἦταν ἡ γλῶσσα ἡ μελίρρυτος τοῦ κυρ-Ἀλέξανδρου, μήπως τό μεταγγιζόμενο ἦθος, τά τεταπεινωμένα πρόσωπα ἤ ἡ μετάβασή μου σέ χρόνους καί τόπους ἀλλοτινούς;

   Τό «φῶς» του «’ενῶ ἐφαίνετο ἐκεῖ ἀκίνητον, ὡς καρφωμένον…ἐμακρύνετο, ἐφαίνετο ἀπώτερον ὁλοέν». Κι ἔνιωσα ἔτσι μέσα στά γεγονότα καί τήν ἀναπνοή τοῦ μυστήριου ταυτόχρονα.
Μιά νηπτική κίνηση στή λεπτομέρεια τῆς περιγραφῆς, μιά ἱερή μυστική ἀλληλοπεριχώρηση τοῦ   φυσικοῦ καί τοῦ θείου καί ἀνεπαίσθητα ἡ ψυχή διαποτίζεται ἀπό τό μυστήριο. Ὅλα εἶναι ἤδη σωσμένα ἀνεξάρτητα ἀπό τήν ἔκβασή τους, «ἐκεῖ πού ἐξακολουθοῦν νά παλιώνουν τά πράγματα, παραμένει ὅμως καινούργιος ὁ Θεός∙ καί φυσικά οἱ λέξεις πού τόν ἐκφράζουν…Ὅλα παίρνουν τό χαρακτήρα τοῦ μυστηρίου καί τῶν ὑπερφυσικῶν γεγονότων, χωρίς σχεδόν, νά διαταράσσεται ἡ τρέχουσα καθημερινή φύση τῶν πραγμάτων.»(Ἐλύτης)
   Ἡ Παπαδιαμαντική γραφή μεταφέρει μέ φυσικό τρόπο καί τό μυστήριο. Μιά μεθεκτική σημαίνουσα ροή διαστέλλει τήν ἀντίληψη. Τίποτα δέν ὑφίσταται πιά ἀντικείμενο. Στά χρόνια μας ἀπουσιάζει ἐντελῶς ἡ ἀγωγή γιά τό μυστήριο. Ἔλλειμμα μυσταγωγίας χαρακτηρίζει τό βίο μας. Γιά τόν κυρ-Ἀλέξανδρο ἀναπνοή τῶν προσώπων καί τῶν πραγμάτων εἶναι ἡ αὔρα τοῦ μυστηρίου τους. Ἡ ἰδιαίτερη κλήση τους μέσα στό πανδέγμων φῶς τοῦ Θεοῦ.
   Ἀποκαλύπτει ὁ κυρ-Ἀλέξανδρος μιά κεκρυμμένη ἁγιότητα ἀκόμη καί στήν ἐλάχιστη κίνηση καί στήν ἐλάχιστη παρουσία. Φωτίζει τήν ἁγιότητα τῆς τεταπεινωμένης καθημερινότητας, τήν ἁγιότητα τῆς στέρησης καί τῆς ἐγκαρτέρησης, ἀλλά καί τήν ἁγιότητα μέ τήν ὁποία συνομιλεῖ καί παραστέκει στόν ἄνθρωπο ἡ κτίση.
   Καταφέρνει νά ἀποδώσει, μέ τήν γραφίδα του, τήν κεκρυμμένη θεολογία τῆς καθημερινότητας, τήν καθαγιαστική θεολογία τῆς παραίτησης καί τῆς ἔσχατης ὁλιγάρκειας. «χωρίς ἀγαθά ὑλικά ὁ χῶρος ὁ ἀνθρώπινος ἤτανε τόσο ἀδειανός, πού τό θαῦμα χωροῦσε πιό εὔκολα»(Ἐλύτης). Τό ἐλάχιστο ἀναδεικνύεται ὡς χέρι Θεοῦ διά νά μήν καταποντιστεῖ ἡ ὕπαρξη ἀπό τούς ἀπειλητικούς κυματισμούς ἑνός χωροχρονικοῦ ἀρραβώνος.
   Ἡ γλώσσα του εἶναι ἦχος γλυκύς μειλίχιος, σάν τό νάϊ τοῦ περιπλανώμενου, ἀνέστιου δερβίση, πού παρά δύο τελείες γίνεται τό Ναί τοῦ Χριστοῦ , τό Ναί τό φιλάνθρωπον, τό πράον. Ταυτόχρονα ὅμως ραγίζει τήν ἀρτηριοσκλήρυνση τοῦ καταπετάσματος τῆς συνειδήσεώς μας, γιατί εἶναι ὁ ἦχος ὁ καθαρός, ὁ ἦχος ὁ σημαίνον τή βαθύτερη ἀποστολή και πορεία τοῦ κόσμου, τήν ἀδιάσπαστη συνοχή καί συνέχειά του μέ τά φυσικά καί τά θεϊκά στοιχεία.
   Ὁ νοῦς τοῦ Παπαδιαμάντη εἶναι νοῦς νήψης. Ὅλα τά βουτᾶ στήν κολυμπήθρα ἑνός μυστηρίου πού λειτουργεῖ ὡς ἐπίσκεψη Θεοῦ στήν ἀγωνία τοῦ βίου. Ὁ βίαιος ἄνεμος καί ὁ γαληνός γιαλός εἶναι τόποι πού ὡριμάζουν τίς κινήσεις τῆς ψυχῆς καί ἐπανασυνάπτουν καθετί χωροχρονικό στήν αἰώνια πηγή του. Τά πάθια καί οἱ καημοί τέλος δέν ἔχουν. Τέλος ὅμως δέν ἔχει καί τό ἔδαφος τοῦ Θεοῦ στό δάκρυ μας. Τό Ἀνάστα ὁ Θεός λειτουργεῖ ἀγαπητικά στή μυστική λεπτομέρεια πού δεν πρέπει νά μᾶς διαφεύγει.
   Ἡ στέρηση, ἡ ἐγκαρτέρηση, ἡ κακοπάθεια παράγουν φιλανθρωπία καί δικαιοσύνη ἐσχατολογική. Δικαιοσύνη ἐσχατολογική καθῶς κάθε πράξη ἔχει ἤδη μέσα της τόν Θεό ἤ τόν δαίμονα. Ὁ βίος ἀτενίζεται, παρακολουθεῖται ἀπό τό τέλος τῆς θείας καθολικότητας. Ἕνα μύρο λανθάνουσας ἁγιότητας ἀκολουθεῖ τήν κάθε μας κίνηση.
   Ἡ γραφή του ἔχει σῶμα μακροθυμίας. Εἶναι εὐέλπιδο ἀνοιχτό μπουγάζι ἀπό τα ἔσχατα. Καί ὑποστασιάζεται ὡς ἑνότητα. Ὅλα εἰς τό μεθεκτικό Ἕν τοῦ Θεοῦ, ὅλα σέ σχέση καί κοινωνία, συνοδοιποροῦν τραβώντας μας ἔξω ἀπό τίς εἰδωλικές συμπληγάδες τῆς ἐπιφάνειας. «Ἡ αἰσθητική του εἶναι…μιά ἠθική… ὁ τόνος πρός τό θεῖο…μέ μιά κίνηση σχεδόν ἱερατική, μ᾽ ἕναν ρυθμό χοροῦ τραγωδίας ,μόλις αἰσθητόν, ἀλλ᾿ ἀρκετόν γιά νά ὑποβάλλει τή βαθύτερη …τήν ἀληθινή φύση τοῦ κόσμου» (Ἐλύτης).
   Εἶναι παραδείσια ἐρωτικός, σῶμα πού φορᾶ ἀκόμα τό ἄφθαρτον φῶς του καί μέ αὐτό ἐρωτεύεται τά πάντα. Ὅλα τά προσοικειώνεται ἔτσι πού νά ἁγιάζονται. Ἔρως-θέρος ἀλλά καί ἔρως-ἥρως. Ἔρως-ἱερουργός, « τό φορτίον τό εὔγκαλον», ἀνακούφιση καί ἀναψυχή, ὁ ἑαυτός ὁ ἐλαφρότερος, ὁ μεθεκτικά διαπερατός. Ὄχι πρός τό ἐπιθυμῆσαι ἡ κίνηση, ἀλλά πρός τό ἀγαπῆσαι πλήρως καί ἀνιδιοτελῶς.
   «Τάχα ἡ μοναδική ἐκείνη ἀνάμνησις τῆς λουομένης κόρης , μ᾽ ἔκανε νά μή γίνω κληρικός; Φεῦ! ἀκριβῶς ἡ ἀνάμνησις ἐκείνη ἔπρεπε νά μέ κάμῃ νά γίνω μοναχός» (Ὄνειρο στό κῦμα) .
   «…σέ τελική κατάληξη …προσγειώνεται στό ἔδαφός του, γιά νά ψάλλει τραγούδια τοῦ ἔρωτα, κάποιος ἄγγελος Κυρίου. Τραγούδια τοῦ ἔρωτα ὁ ἄγγελος; Ναί, ἄν θέλουμε ν᾿ ἀκριβολογήσουμε. Αὐτή εἶναι ἡ ταυτότητα τοῦ Παπαδιαμάντη» (Ἐλύτης).

Ἡ ἀληθινή φύση βρίσκεται στό μυστήριο

Δημοσιεύθηκε http://blogs.antifono.gr/istologia  : Τετάρτη, 06 Μάιος 2015 20:52 | Γράφτηκε ἀπό τήν K. Ἀθηνιώτη - Παπαδάκη | | Ἐμφανίσεις: 388

Ἀνησυχοῦμε γιά τήν οἰκονομική κρίση ἀλλά ποτέ δέν ἀνησυχήσαμε πραγματικά γιά τό γεγονός ὅτι ζοῦμε μέσα  

 «σέ ἕναν κόσμο πτωχευμένης πραγματικότητας»(ΖήσιμοςΛορεντζάτος) καί ἀλήθειας . 

 Ἀνάβουν σβήνουν  στῆς ψυχῆς τό κατάστρωμα

ἡμέρες φορτωμένες πελάγη ἀπό ἀπουσίες

                     ὁ χρόνος μας γέρασε δίχως συνείδηση

                                                       κούφωσε ἡ ζωή δίχως ἀγωγή γιά τό μυστήριο

                         κουρέλια ντύθηκε ὁ ἥλιος κι ὁ οὐρανός κρύωσε.

Αὐτό πού ἔλλειψε εἶναι ἡ ἀγωγή γιά τό μυστήριο. Ποιός καί γιατί ἔπεισε τά παιδιά μας  ὅτι διαθέτουν μόνο πέντε ἀντιληπτικά όργανα ,τά τοῦ σώματος: ὅραση, ἀκοή, ὅσφρηση, γεύση,ἀφή; Εἶναι ὁ ἄνθρωπος μόνο σῶμα;Μόνο σωματικά προσλαμβάνει καί ἀντιλαμβάνεται τόν κόσμο;Ἡ καρδιά καί ὁ νοῦς τί ἀντιληπτική ἀξία ἔχουν; Δίχως καρδιά καί νοῦ ὑπάρχει περίπτωση νά γνωρίσει καί νά ὀνομάσει ὁ ἄνθρωπος τόν κόσμο; Ἄν τό σῶμα διαθέτει πέντε ἀντιληπτικά ὄργανα ἡ καρδιά καί ὁ νοῦς πόσα διαθέτουν; Γιατί ἡ παιδεία πού δίνεται δέν εἶναι παιδεία ὀντολογική, δηλαδή παιδεία πού ἀφορᾶ τήν ὕπαρξη; Εἶναι παιδεία, ἡ παιδεία  ποῦ δέν σέβεται τό ἀνθρώπινο πρόσωπο;

 «Καί νά᾿φταιγε μόνο ἡ ἔλλειψη παιδείας; Ἐδῶ κι ἕνας ἀμπελουργός ἤ ἕνας ψαράς, ἐάν εἶναι αὐθεντικοί , φτάνουν ἀπό ἄποψη συνειδητοποίησης τῶν δρωμένων, στόν ἴδιο βαθμό πού φτάνει καί ὁ ποιητής. Μυριάδες ἀνεπαίσθητες δονήσεις ἀπό τήν πυρωμένη γῆς ἤ τό πρωινό πέλαγος ἐπενεργοῦν πάνω τους, μέ ἀποτέλεσμα ὁ ψυχισμός τους νά δέχεται καί νά ἀποταμιεύει ἐγχαράξεις ἀνώνυμα θεϊκές…Ἤ παραμένεις μέ τίς πέντε αἰσθήσεις σου ἀγύμναστες καί τόν ψυχικό σου κόσμο ἐκτεθειμένο σέ συμβάντα ἐπιφάνειας πού ἁπλῶς καταγράφεις …ἤ ἀποδέχεσαι καταρχήν τήν ὕπαρξη μυστηρίου , ὁπόταν θέτεις ὑπό ἀμφισβήτηση τά ἐξαγόμενα κάθε πρωτοβάθμιας ἐμπειρίας μέ μιά βαθιά τομή στήν πραγματικότητα, ἐπιδιώκοντας ν ᾿ἀνασυνθέσεις τό φαινόμενο τῆς ζωῆς»(Ἰδιωτική Ὁδός, Ὀδυσσέας Ἐλύτης)

  Ἡ ἀληθινή  φύση  βρίσκεται στό μυστήριο.

                Τό μυστήριο εἶναι τό πιό φυσικό γεγονός στήν ζωή μας.

             Εἶναι ὁ ἥλιος τῆς ἀντίληψής μας.

                 Εὐτυχία δέν ὑπάρχει παρά μόνο στό μυστήριο.

         Ἡ  εὐτυχία  εἶναι  μέθεξη  στό  θεῖο εἶναι.

                  Δέν ἔχει τέτοια ἀρετή ἡ σπουδή τους.

                    Ἡ σπουδή τους τοῦ Γολγοθᾶ τά ἀργύρια.

                       Πάντα θά διψᾶς νερό καί πάντα θά πεινᾶς ἄρτο

                     Γιατί ἀθανασίας δόξα δέν ἔχουν οἱ πραμάτειες τους.

Πέρα ἀπό τίς Συμπληγάδες τοῦ χώρου καί τοῦ χρόνου

Δημοσιεύθηκε :http://blogs.antifono.gr/istologia  : Σάββατο, 16 Μάιος 2015 16:48 | Γράφτηκε ἀπό τήν K. Ἀθηνιώτη - Παπαδάκη | Ἐμφανίσεις: 338

 Ὁ χρόνος πού ἐνδιαφέρει τήν ἀνθρώπινη ὕπαρξη δέν εἶναι ὁ γραμμικός χρόνος τοῦ ρολογιοῦ. Τήν ὕπαρξη τήν ἐνδιαφέρει ὄχι ὁ χρόνος πού περνᾶ ἀλλά ὁ χρόνος πού σώζεται. Δέν περνάμε μόνο ἐμεῖς μέσα ἀπό τόν χρόνο ἀλλά καί ὁ χρόνος περνᾶ μέσα ἀπό ἐμᾶς. Σπουδάζει μέ αὐτή του τήν κίνηση τό ΥΠΑΡΧΩ πού ἀπό τή φθορά τόν ἐλευθερώνει. Σάρκα δανείζεται ἀπό τή σάρκα μας νά γίνει αἰώνιος. Ἀπό τή δυναμική τοῦ προσώπου τό ὕψος του.Ὁ χρόνος δέν εἶναι γραμμικός , εἶναι καθολικός. Δέν ὑπάρχει ΝΥΝ δίχως ΑΕΙ οὔτε ΑΕΙ δίχως ΝΥΝ. Χρόνος δέν εἶναι ἡ διαδοχή τῶν στιγμῶν ἀλλά ἡ μετοχή τῶν στιγμῶν στήν αἰωνιότητα.

                                        «Χρόνος πρίν καί χρόνος μετά
                                           Ρέψιμο ἀνθυγιεινῶν ψυχῶν»  Τ.S.ELIOT

“ …στήν πραγματικότητα τά πράγματα δέν προσδιορίζονται ἀπό τόν χρόνο καί τόν χῶρο…ἀλλά γεννιούνται καί ξαναγεννιούνται ἀπό τήν ἀρχή κάθε στιγμή μέ ὅλη ἐκείνη τήν ἀθωότητα καί ἁγννότητα πού τό …κουρασμένο βλέμμα μας ἀδυνατεῖ νά ἀναγνωρίσει σέ αὐτά. Κάθε στιγμή τό κάθετι ξαναδημιουργεῖται, ὅπως γράφει ὁ Ἐλύτης «ὄμορφος ἀπό τήν ἀρχή στά μέτρα τῆς καρδιᾶς». Ἥ ὅπως τό τοποθετεῖ …ἕνας Πέρσης ποιητής (Rumi) «κάθε στιγμή ὁ Ἠγαπημένος ἀποκτᾶ ἕνα καινούργιο φόρεμα»…«Αὐτός ὁ κόσμος ὁ μικρός, ὁ μέγας»(Ἐλύτης) …δέν εἶναι πρωταρχικά μιά ἱστορική ἤ γεωγραφική ὀντότητα. Δέν εἶναι ἕνα χωροχρονικό συνεχές…μᾶλλον διαφεύγει τόν χῶρο καί τόν χρόνο. Ἤ, μᾶλλον ,εἶναι ὁ χῶρος πού δέν εἶναι χῶρος , πού ὑπάρχει σ᾽ ἕναν χρόνο πού δέν εἶναι χρόνος…Γιά νά ἀνακαλύψεις τήν Ἑλλάδα …πού εἶναι συνώνυμη μέ τόν ἀληθινό μας ἑαυτό …πρέπει νά περάσεις ἀπό τίς «Συμπληγάδες»…πρέπει νά περάσουμε πέρα ἀπό αὐτές τίς ἀντιφάσεις καί ἀντιθέσεις, μέσα ἀπό τούς συγκρουόμενους βράχους. Πρέπει νά διαβούμε πέρα ἀπό τίς χωρικές διαστάσεις… γιά τήν εἰσοδό μας σ᾽ ἕνα αἰώνιο Τώρα…τήν πατρίδα καί ἀφετηρία κάθε ζωῆς καί κάθε γίγνεσθαι. Ὁ Blake ταυτίζει αὐτή τήν περιοχή μέ τόν «κόκκο τῆς ἄμμου ...πού δέν μπορεῖ νά βρεῖ ὁ Σατανάς». Στήν πραγματικότητα τό νά εἶσαι ἐκεῖ πέρα σημαίνει νά βλέπεις «ἕναν κόσμο σ᾿ ἕναν κόκκο ἄμμου καί τήν Αἰωνιότητα σέ μιά ὥρα"(Blake)." Καί ἔτσι ὅλα τά πλάσματα βρίσκονται ἐκεῖ μέσα, πέρα ἀπό τούς ἑαυτούς τους, μία Ὕπαρξη καί μία Ζωή…ὅπως στήν αἰώνια τους πηγή»(John of Ruysbroeck).„  

                                                  ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΣΕΡΡΑΡΝΤ(Ἡ μαρτυρία τοῦ ποιητή)
«Ὁ χρόνος καί ἡ αἰωνιότης…εἶναι δύο διάφοροι τρόποι ὑπάρξεως …Ὁ Χρόνος εἶναι ὁ τρόπος τῆς κτιστῆς, τῆς διηνεκῶς γιγνομένης καί ἐξελισσομένης ἐν τῇ κινήσει αὐτῆς ὑπάρξεως …Ἡ αἰωνιότης εἶναι ὁ τρόπος τῆς Θείας ὑπάρξεως, εἰς τήν ὁποίαν αἱ ἔννοιαι τῆς ἐκτάσεως(χώρου) καί τῆς ἀκολουθίας(χρόνου) δέν ἐφαρμόζονται… Ἡ αἰωνιότης δέν εἶναί τι τό ἀφῃρημένον ἤ καθ᾽ ἑαυτό ὑπάρχον, ἀλλ᾿ ὁ Ἴδιος ὁ Θεός ἐν τῇ ὑπάρξει Αὐτοῦ.Ὅταν ὁ ἄνθρωπος κατά τήν εὐδοκίαν τοῦ Θεοῦ λαμβάνῃ τή δωρεά τῆς χάριτος, στή σφαίρα τῆς Θείας ὑπάρξεως, εἰς τήν ὁποίαν εἰσήχθη, δέν ἔχει οὔτε ἀρχήν οὔτε τέλος…κατά τήν δωρεά τῆς χάριτος γίνεται αἰώνιος… Ἡ ἁγιότης δέν εἶναι ἔννοια ἠθική ἀλλ᾽ ὀντολογική.»
                    ΑΡΧ. ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ(ΣΑΧΑΡΩΦ) (Ὁ ἅγιος Σιλουανός ὁ Ἁθωνίτης)